Толку ѝ се намиле ова дете. А Крчо пак, инстинктивно ја почувствува оваа љубов на старата и само се умилкуваше околу неа како маче околу мало дете.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мрдајќи со задникот и нејзините вештачки силиконски усни успеа да ја шармира простата раја која се навлече на неа као на турска сапуница.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Ние ќе земеме учество во неа како грст прав, или парченца коски.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
„Каде ја виде жена ми?” „Ја видел неа како оди долу по Еурека.”
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Едо, здогледувајќи ѝ ги нозете над коишто високо се вишеа нејзините рамена, почувствува во себе некоја сила што чиниш сакаше да го фрли кон неа како ѓулето од топовската цевка кога ќе прсне капислата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Тој е нашиот прв учен лекар, му велеа на Милош, не како сегашниве бајачки и гатачки, што го мамат народот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Можеше да го слуша до наситка рикањето на тој спалавен јужен ветер низ длабините на нераскрчената шума; тоа се плискаше како некоја пробиена брана, носеше една прекрасна топла раздразнетост во градите, носеше некоја одврзаност и пребликуваше со секој нов налет, спитомувајќи со својот допир сѐ, а целата шума како да никнеше наново над таа недогледна белина, секоја бука во неа како да се исправаше одново, отфрлајќија од себе задреманата прибраност, онаа притаеност во тесниот канал на срцевината, трубејќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вангел Русјаков е сосема до неа, тие безмилосно навлегуваат во неговите очи, ете, да не е оваа шамата што ја накрена жена му, ако ја пружи раката ќе стигне до разделот, ама од пусти срам, а и поради тоа што таму од кај другиот ѕид ги должеа вратовите машките на Коста Ципата, се заврте на кај Милка, се сви околу неа како колак и чиниш веднаш продолжи да спие.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Просто и направо си влегол во разгледница, па сега се рашетуваш низ неа како паун со отворено ветрило на опашот, додека на некој не му здодее и не ти ја поткуси кикиритката, па да те спика во плико и да те залепи во него, со прописни марка и мур, пред да те прати по пошта на одредена адреса или на пост-рестант.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Се врволкам јас околу неа како петел, а таа се кикоти и ме предизвикува да ѝ давам комплименти.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Нема да постапуваат со неа како што постапуваа со мајка ѝ.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
А сега немаше кој да ја брани.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)