него (зам.) - стои (гл.)

До него стојат двајца малолетници.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета: Баш ми е гајле!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа во рацете држи тетратка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бабата (ѝ се заканува со показалец): Слушај, ти, Краста е благочестив и сериозен човек и се обложувам дека пред него стои голема иднина!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, чувствува сенка што му паѓа на лицето. Неволно ги отвора очите и гледа: пред него стои црноока девојка во долг фустан и престилка до земја, со ориентален ут во рацете.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Свири нежно и тажно, како да сака да ја опфати болката не само на еден град, туку на сиот Медитеран и Исток, а потем засвирува постраствено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— Бабо, бабо, бабо! Нерде о невесталар? — почна да вика еден од чаушите што седеа кај нив, а зад него стоеја уште десетина такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не требат нам машките, мори магарице.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Покрај него стоеше Митре намрштен, нешто го давеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пред него стоеше еден студент, со калфинска престилка и раце со кал, а како да стоеше некогашен затвореник со количка претоварена за слабечките мускули.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оној, неодгатлив а пресретнат од сите, недопирлив за рацете, за очите невидлив поминува низ нас а не знаеме кога и каде за да го видиме утредента на божја служба во света Софија, во малтерот закопан, со ореол на Светец; Оној, кој некогаш во мрачните ноќи на Венценосецот до него стоел, или чекорел пред него како штотуку изречена реч што не се враќа повеќе туку само се јавува и гасне како светулката, како пламенот, што ја знае ноќната патека па оди пред тебе, ти го осветлува патот, те поткрепува, те насрчува, те води кон маѓосното утро.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Прозорците затворени, дрвјата во дворот исчезнале низ времето И само едно без сенка го нишаат ветришта есени: Под него стои еден згниен тланик на кој се нафатил лишај
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Оние зад него стоеја не поместувајќи се, но беа вознемирени од нетрпеливост.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Зад него стои учителот. Очите му се топли и влажни.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа вечер разбра дека пред него стојат уште смртни денови и дека не Ерусалим, туку Рим ќе му биде последната станица.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зад него стоел неговиот шестгодишен син со обетка на левото уво; косата, како и кај таткото, почнувала од веѓите; уште некоја година и од ушите ќе му пробијат влакненца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајца со побелени фесови, веројатно слуги на првиот, и со волча глад чекаа да се фрлат на нас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веројатно од удар, од кундак или од тупаница, во собата падна од скок познатото голо старче, сега многу покрваво отколку пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние пред него и оние зад него стоеле неподвижни. Го гледале како виновник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можело и од подалеку да се види дека е погрд од својата вчерашна грдост, онаков - ненаспан и недоверлив, повеќе со намера да предизвикува отколку да заштитува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стопанот не ја сфатил веднаш несреќата, Се веднел и безизразно се пулел во легнатото тркало - токму нему ли, стопаничина, му се случило најлошото!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад него стоеја двајцата слуги со јатагани во рацете - не ги наполнија кубурите, ги забуцаа во силавите, сакаа да сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лицето му беше зелено и влажно како нешто што живее по густите бари или по поилата на селските чешми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури тогаш ја подигна главата и можеше да види дека зад него всушност ниеднаш и немало никаква мечка дека насекаде зад него стојат само огромните буки, израснати во снегот и високи, наведнати под окитот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Крцна вратата. Пред него стоеше висок човек, забраден во бел турбан.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред него стои мршав човек во пижама.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Воздивна. Се намести така што сонцето му падна врз другата страна на лицето, потоа врз тилот. сега пред него стоеја три жени, две млади и една постара, сите три со товари гранки на грбот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се изненади - бакарот беше покриен со темнозелена ’рѓа: пред него стоеше насилникот Мирон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зад него стоеја офицерот со неподвижно лице и стражарите во црни униформи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дине само еднаш подзапре, само еднаш ја сврте главата на друга страна од штицата, само тогаш кога почувствува дека зад него стои сосема непознат човек оти тој што беше зад него немаше никаква мисла во својата глава што можеше да биде непријатна, уште пред да се сврте знаеше дека човекот ужива како тој си ја обезбедува куќичката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој се стресе и се сврте. Зад него стоеја Горјан и Огнен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ти ли си, Трајче? - Јас - рече млекарчето и се сврте. Зад него стоеше чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Оние зад него стоеја не поместувајќи се, но беа вознемирени од нестрпливост.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Однадвор салата му изгледаше сосема обично, но кога излезе на сцената непријатно се изненади: наместо најавената жири комисија спроти него стоеја неколку водачи на африканско племе што не можеше точно да го препознае.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дури тогаш забележа дека до него стои Теми. Стои и молчи.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Прелистувам црковно календарче и едно до друго во него стојат Воскресение и Ѓурѓовден.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
(Борис спие. До него стои Мира, облечена во влажен мантил. Мокра коса, како да влегла од дожд. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога вратата од лифтот се отвори, видов дека во него стои Мишко, малиот брат на Величе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Разговараше по телефон, се разбира со став на голем бизнисмен, а покрај него стоеја две-три сироти девојчиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Крај него стоеше оној старец што денес му ја подари чудната моќ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)