Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Професионален?! Кај него тогаш сè беше извртено.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Проклет да бидам, целото негово суштество се изменуваше, од него тогаш како да зрачеше некоја таинствена, непозната, незабележна светлост.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Толку бев лута на него тогаш, затоа што ми бараше пари кои не му ги должам, па воопшто не му одговорив на повиците.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)