Но, да се мине толкав пат, верувам дека ке се дојде до некаква вистина за тоа откритие: Што е тоа чудното во Трајанка што ја додржа здрава и жива сиве овие години, испреплетени со пајажина во која тук- таму беа заплеткани: болка, тага, мачнина, тешка физичка работа и што ли уште не.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во таа лирска фантазија има некаква вистина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој нејќеше ни да знае дали има некаква вистина во она што го чу од жените.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Покрај сета релативност, постои некаква вистина.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)