Во сиот тој процес на преобразба на протестантската етика во „хетерономна” етика на „човекот на организацијата” сепак останува некаква константа: рамката на татковското Идеално Јас, т.е. „општествено-потребното значење” (ако се употреби оваа марксистичка синтагма) се обликува врз подлогата на симболистичката идентификација на Идеалното Јас.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)