некаков (зам.) - празнина (имн.)

Сега - некаква празнина која сама од себеси се возобновува и шири: Atopia, псалмичен хаос... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зад него ни остана некаква празнина што можеше да се исполни само со молчење.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но и неговата душа се извивала во некаква празнина - тој ќе патува, а кога таа душа ќе отпатува еднаш, ненадејно како и другите души на луѓето од тоа парче на прегазениот Балкан, тој веќе не ќе патува и ќе ги заборави сите патишта на овој свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но дали постои целосно чист јазик што би се претопил во припадноста? праша зачудено Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зад него ни остана некаква празнина што можеше да се исполни само со молчење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Затоа тоа секогаш остава некаква празнина, темна зона, која би можела да се надополни, да речеме, на пример, со јазикот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)