Свртеа еден круг околу куќата во која живеев, некој фрли и со камен по прозорецот од собата, стаклото се скрши, и јас видов дека Луција избега, дека побрза пред редот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Некој фрлил ѓубре. Некој шарал по белиот ѕид. Некој вика. Некој пцуе. Некој лаже.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)