Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но овде гледам скалите му се потребни за да си ја искаже својата постојана амбиција за искачување, за некој вид победа, за која инаку во секојдневието се чуваше да зборува со сиот порив што го чувствуваше, додека во ракописов, бидејќи фикција, што би рекле критичарите, нема психолошка кочница.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, морав да најдам некоја утеха или, некој вид помирување, како што се вели, со фактите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Секако таа долина беше и повисоко, зашто напролет снегот таму подоцна се топеше, а и некои видови овошје, круши и сливи, таму не вирееја.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денес пак станува повеќе збор за чудовишните варијанти на идентитетот, оној на изофренот, без сенка, без трансцеденталност, без друго, без слика, идентитетот на автистот, кој како да си го раскинал двојникот и си го голтнал братот близнак (напротив, „близнакувањето“ е некој вид на автизам за двајца).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Знам, ако случајно го прашам, зошто на тој начин го обесил ранецот, сигурно ќе одговори дека тешкотиите што ги совладуваме во животот создаваат најтрајни навики.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, тој товар, барем според начинот на кој го носи, потсетува на некој вид непознато оружје.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така, не сакајќи, тој и јас да ви станавме соработници во некој вид на реципрочно омасовување, во кое бевме успешен, иако неволен, тим.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но поради големиот недостиг на љубов, нивниот нагон за убивање се претвора во некој вид страст што би била замена за отсутната или загубена љубов.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Едни, по исплакувањето на Молитвена Вода, прочистени, успеваа да се вратат во крилото на семејството и во крилото на заедницата, (таквите беа оставени на мира, како ништо да не се случило со нив и во нивниот живот), други, кои и потоа, и по исплакувањето на Молитвена Вода, не успеваа да си го повратат мирот и спокојството, стануваа тихи и вовлечени во себе, чудаци, трети, длабоко неутешените, или стануваа божјаци, или одеа во манастир, или, непречени од никого, заминуваа некаде и не оставаа по себе никаква трага.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа го сторија во првата година; во втората, пак, откако со исто такви ѕидови, во кои како некој вид проток, вградија капиџици, тој голем и легнат од север на југ правоаголник го поделија на четири еднакво големи и исправени од исток на запад правоаголници, пристапија кон подигање на зградите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа беше некој вид принесување жртва во слава на Христовото рождество.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш за божиќните празници, допуштено беше да се улови и убие и најсветата птица, гугутката, или уште како што ја викаат во некои Пелагониски краишта, во Леринско, галицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Напротив, стануваа некој вид недопирливи, светии.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На крајот од белите мермерни скали, како некој вид на неофицијален господар на некогашната раскошна буржоаска куќа, стоеше тенка женска фигура.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Понекогаш мислам дека тоа треба да се вброи во некој вид душевно заболување.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Често пати сугестиите дека луѓето можат да бидат успешно сфатени како машини (и според тоа ограничени) се видени како нешто навредливо или бесмислено, и тоа се смета како симптом на некој вид политичка грешка или интелектуално слепило.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Она што сугерира е дека постои корисно ниво на дескрипција за многу аспекти на менталниот живот како некој вид на функционирање на компјутер - процесирање смисловни симболни форми при што правилата кои го управуваат интерното поведение на системот се и самите изразени преку тие форми.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И оттаму, од таа средишна позиција на духот, од таа ментална луцидност, која никогаш ни за чекор не отстапува пред материјалната реализација, прекумерниот значај што обајцата им го придаваат на белешките, цртичките, записите, фрагментите, скиците, на целата таа пишувана и цртана легенда, вечно фрагментарна, распрскана низ бескрајот, свесно предадена на скришноста, каде што доминираат игрите со зборови, калиграфијата во огледало, нејасните алузии, повеќе hors d’oeuvre отколку oeuvre, оттаму некој вид на дневник со кого таквото дело се храни. okno.mk | Margina #3 [1994] 13

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Цигли од ќерпич (смеса од песок, глина и вода, некој вид влакнест или органски материјал), сушени на сонце се користеле на Блискиот Исток, Северна Африка, Јужна Америка, домородците во југозападните САД со илјадници години.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но некои видови неуспех се подобри од други, во тоа е работата.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто сето тоа би изгледало неподносливо, ако не постои некој вид наследено сеќавање дека работите некогаш биле поинакви ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не ѝ беше јасно која е причината за таквата воздржаност... Можеби некој вид примитивизам.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Некоја таква ѝ се беше качила на коленото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За оние, поглупавите, веројатно претставуваме некој вид континенти? Или подвижни планини?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури бев спремен и да заклучам дека станува збор и за некој вид негово негодување или приговарање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Или е во прашање некој вид погреб на некоја негова прикриена надеж?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Мораш така. Сметот е лош. Но можеш да си играш некој вид на игра.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Најважниот феномен во Европа денес е бавното изумирање на националната држава.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Исходот ќе биде некој вид мешавина чијшто карактер е тешко да се предвиди.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зад последниот зафатен шалтер, број 18, отспротива од нервозната седумка, згодна блондика со расеано презрив израз на лицето им ги поттурнува билетите на испотените патници, иако меѓу нив да има железна а не стаклена преграда.