Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Тишина. Шумнува по некој лист.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Моментно не можам тоа да го забележам ни на некое ливче зашто се наоѓам во мрачната страна на животот, во визбите на животот за кои луѓето најчесто не се свесни.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Липите жолтеат и дури по некој лист паѓа долу на тротоарот.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Всушност забележувам дека е наведнат над некој лист и веројатно пребира по текстот!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Понекогаш ќе се наведнеше и ќе подигнеше некој лист за да ги разгледува неговите жилички, под слабата светлина од ретките улични светилки.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Најпрвин видов некои листови испишани на турски со арапски букви, за кои претпоставував дека се купопродажни договори, потоа потврди за заем со кирилски букви и еден куп листови, грубо подврзани, испишани исто така со кирилски букви, како и еден исечок од весник.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)