некој (зам.) - повисок (прид.)

Испитувајќи го начинот на којшто филозофијата се занимава со етиката, политиката, поимот на одговорност, не би рекол дека деконструкцијата се управува кон некое повисоко разбирање на одговорноста, поради причините на сопствената претпазливост, бидејќи исто така научивме да бидеме претпазливи во однос на вредностите какви што се височината и длабочината (altituda altusa), туку се движи поради потребата за којашто верувам дека многу помалку е подложна на одговори и одговорности.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1. Оној кој ќе блеска во науката за писмото ќе блеска како Сонцето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Суштината на ваквите учења е во тоа дека животот во овој свет ѝ служи на некоја повисока цел, која не е лесно да се одгатне, но која несомнено значи усовршување на човечката природа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веројатно духовниот дел на човекот – душата, треба да биде предмет на тоа воздигнување и облагородување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Прашањето е: дали ова постоење овде, ако нема некоја повисока смисла, не е потполно бесмислено?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека зборувавме, чекоревме во круг по просторијата, покрај ѕидовите, без да погледнеме на сликите кои висеа на нив, чекоревме така кружно и јас помислив на кругот на постоењето и постојаната смена на раѓања, умирања, раѓања, умирања, раѓања, умирања, раѓања...
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Човечките судбини во Гнездо плетеа чудесни, честопати невидливи мрежи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Господи, како да ни доаѓа некоја повисока инстанца, така ми се причинува вашето приближување“, ми се обраќа понекогаш службеникот Вртанов откако непогрешно ќе го утврди степенот на мојата расположеност и спремност да го прифатам неговото интимничење.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во голем број театарски дела од тоа време еден лик едновремено игра две улоги, тој е сопствена двојна слика.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На некое повисоко драмско ниво сè се брише, речиси секој има двојно лице, како во, на пример, највеличественото дело на маниризмот (освен “Хамлет”, се разбира), “Мера за мера”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
а душата ни лета кон Македонија, кон планината, кон шумата, како оди јагленот, уште шумата ми се гледа в очи, од некои повисоки дрвја не можам да клепнам со очиве, не можам да ги затворам, а и сонот ми беше лабав таму, во Америка,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)