Татко точно ја разбра пораката, но другото го задушуваше во себе, до некоја постојано одложувана внатрешна експлозија што не знаеше кога ќе избие.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
И затоа беше речиси радостен кога ќе ги дочуеше како се јавуваат во темничината, како се приближуваат кон него од сите страни, чиниш во некое постојано кружење, секоја вечер одново со чувството за некакво среќавање со овие проклети, со својата пустош завивања, од кои ноќта се исполнуваше со нешто морничаво страшно, но во исто време и живо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)