ни (зам.) - се (гл.)

Нека ни е добра мисла и нека ни се живи дечињата да си а собереме седбичката, благотичката, ете бостанец, царевчичка, градинки, лозјенца, едвај ако можеме тиа работи да и потиснеме и еве ти го, Митровден дошол.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стига братството и муабетите да ни се слатки, ако не ни е толку слатка вечерата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Тука слугинките ни се повеќето од Македонија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не, јас си ги претпочитам нашите, домашните, обичаи од дедо прадедо што си ги славиме, што ни се наше вчера и дамнина, што се наш белег и не прават подруги од другите - со роднини и пријатели, со слатко и водичка, со винце, мезе, печено и варено, седнати околу софрата, со песна народска да славиме, да се веселиме и на вигната, сред село, оро широко да виеме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
и сонцето тукушто родено, младо, го осветлува главчето на детето правејќи му ореол; тука е и дедо му Аврам со испружени раце кон него за да го крене: ”И мене мајка ми ме роди вака на нива... Нивите нам ни се породилишта...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тие ни се нашата тапија, коренот, потеклото...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Грнците ни се полни со маштеница, велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одобрени ни се визи за Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми велат: — Односите со Романија ни се доста затегнати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само главите ни се одозгора, ама и тие ни се надалеку застанати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ни се имињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не се лутам, велам, може и нас да ни се изброени дните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сите гладни ни се роднини, вели Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најтешки ни се некои новодојдени борци од Пелопонез. Чисти лумпен-пролетери.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пуста среќа, пусто штастие: студот ни ги витка ушите, остинати ни се и 'рскавиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Очите ни се широко отворени кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние сме деца. Родителите ни се скарани. Плачеме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Еден од војниците нѐ извика настрана и почна да нѐ распрашува зошто ни се.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Чекалните ни се полни со пациенти, најмногу деца - ученици, а и постари лица, кои се жалат на отежнато дишење, кашлање, а вирозите предизвикуваат и високи температури.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Каде ни се заборавените зборови пред кои запиравме како пред можност да се најде изгубеното каде се зборовите дрочни со смрчки зборовите што нѐ попрскуваа со нектар и семе по крилцата и ципите срамежливи и бесрамни зборовите заради коишто капаците би си ги склопиле и би се префрлиле слободно во другото тело како во свое во своето како во туѓо по архимедовиот закон со озрачени души да не останеме полуживи и сами вечно и од јазикот да се откажеме доброволно, како од љубовта при сѐ што сакавме да бидеме заедно уште, огин-и-ништо залудно!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Проверува дали сме ги измиле забите пред да го гушнеме, дали ни се чисти нозете или пак ќе го задушиме.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)