Но во меѓувреме, пред да пристигне на станицата возот од Битола за Прилеп, се случило нешто што многу ги збунило, а потоа и ги насмеало нив тројцата, Јончета Ризоски Штатата, Ордана и Крстета Дамчески.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оттаму од гората прудолу по падините на ридовите и низ полето и врз Имотот и врз сета Поткивица се истура студена тишина во која, им се чини, освен нив тројцата, утките под стреите и бувот на Камен никој друг и ништо друго не живее, не дише.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Дошол брзиот воз од Прилеп за Битола а Јован Акиноски и неговата придружничка, иако имале извадено карти за Прилеп, на него се качиле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Беше тоа табла од две унци ( во тоа време уште се мереше на унци ) за нив тројцата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Им мафтав на нив тројцата, но и на мојот брат чијашто слика никогаш не изчезна од пред моите очи.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Денот беше сиот затнат од тој магличав, густ врнеж, само тоа нив тројца ниеднаш не ги натера да се подвоумат и да се поколебаат во својата зачекореност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се мачеше да најде начин да докрепи нешто, но дури сега беше сознаен дека токму вака ѝ било родено, сето ова со нив тројца во собичкава.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Риса и Тронда ги средуваа легалата на децата што тој ги имаше сросано, а за нив тројцата допрва ќе направи.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Браќа мои, ние не можеме еден без друг, ниту пак има потреба да се кине еден од трите листа на детелината.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Навечер секој од нив тројцата седел што подалеку од огнот, плашејќи се некој тивко да не му се прикраде од зад грб, да не фрли вреќа врз неговата сенка и да ја однесе недозадушена, како црн гавран.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)