Ама таа остануваше во некој друг свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Дури кога стигнав до нив толку блиску за да можам со рака да ги допрам, облачето што ја затскриваше месечината се подистави и јас видов...
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Едниот од нив толку изгуби трпение што зачекори пообрзо, го фати Шишмана за рамето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ако сте решиле да разгледувате некој павилјон, на патот до него ве сопираат низа други интересности, и, така, додека дојдете до бараната цел, гледате дека денот веќе изминал зашто, како на филмска лента и со филмска брзина, пред вас неусетно се редат - од павилјон до павилјон - мали и големи впечатоци и со нив толку се заситувате па и не ви останува време за да ги средите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Најмногу небо гледаат, а од светот и просторот пред нив толку гледаат, колку што може да се види од пушкарница и мушицата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Та која од нив толку ја познаваат луѓето?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги водев кај неа Густавите, затоа што за нив толку многу се грижеше, и мислев дека грижата за некого, ќе ја врати во нашиот свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Имено, кога се навршија три години од Бошевото заминување, а од никаде не стигна глас за него и Јанческите одбија, како што ги советуваа некои и како што носи редот Христијански, да му ископаат гроб и да закопаат во гробот нешто што беше негово, колку да се знае дека постоел на земјава и дека останало нешто по него, и згора на тоа во истото тоа време се случи да купат од Салиовци првин нива во Чекутки, а набрзо потоа и ливада и корија во Трн Дабје, на многумина им стана чудно од каде нив толку пари за да купуваат земја и им даде за право да си помислат и да почнат да зборуваат дека Јанчевци точна знаат оти Боше е жив и оти точно знаат кај се најдува, само, зашто така им одговара, кријат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)