Тој некој што пред нас стигна беше – Лествичникот. Стоеше Лествичникот гордо, самовозљубено, десно од логотетот, а ние влеговме правливи, вошлосани, усмрдени од долгиот пат, од подвигот наш.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Карабинерите си отидоа и ние влеговме во школото, си ги собравме луѓето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)