ние (зам.) - ќе (чест.)

Но ние ќе ја исправиме таа историска неправда.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Патувај, залипал. - Девојкава е со нас и ние ќе ја чуваме. Среќно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во замена за тоа ние ќе имаме лице и право да се надеваме од нашиот великодушен господар да добиеме полна автономија во црковното и училишното дело и полна рамноправност пред законот и во месната самоуправа во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Во ниту еден миг. Ова е само привремено. Ние ќе се вратиме.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Квечерината ме пуштија... Жената замолкна. Пандо слушна воздишки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога ќе ни дојде на гости, лезетски ќе си се измуабетиме... со тоа што по тој муабет ниту тој знае кога ние ќе му платиме, ниту ние знаеме кога има намера да ја смени заглавената балконска врата.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ете, денес ние ќе го залиеме дрвцето, а потоа - есенските дождови.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
-Тоа што го работи татко ти не е лесно, - велеше баба, - затоа мора да има спокојство во собата, а ние ќе седиме во кујната и тивко ќе ти раскажувам приказни...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Бродот сега далеку тоне, Ние ќе најдеме некогаш копно...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А падне ли мракот — ноќта е наш сојузник и заштитник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе дојдат и ќе се одмаздуваат. Овие ќе отидат како што дошле, ние ќе останеме да плаќаме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А како ние ќе се сместуваме во другите предмети, кои се во светот? ]е гледаме ли колку шкафот е подолг, поширок и повисок од нас?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не гледај ме така, сериозно сметам оти по години и години и самите ние ќе личиме на нашите дела. Или тие на нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Козата ќе вреска, ќе клоца, а ние ќе се држиме за козината, за вимето и ќе се влечкаме низ шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ние ќе се снајдеме. Одиме!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ние ќе бидеме безгрижни.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш ние ќе ѝ се стегневме за нешто ама ако еднаш попуштеше, вториот пат сигурно ќе нè одбиеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Преку ова позајмување на структурите од литературата, открив дека ревизијата на мотивот на реактивирањето на алтернативните приказни и знаења е посебно „ослободувачка“ за индивидуата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дали и ние ќе - кога ќе пораснеме, ќе се однесуваме така?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
— Ете, ние ќе клајме троа леќичка за орачите и за децата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„И да се вратите, нас веќе ќе нѐ нема.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Низ оваа слика ние ќе му ја соопштиме на светот нашата мрачна коба и мачна прокоба.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, ние ќе бараме изговори, ќе успееме дури и да поставиме некој наш човек во Парламентот или во министерствата, ќе ја потсмириме работата, простиот свет ќе се помири со фактите, а ние ќе одиме сè повисоко и повисоко во небото, во величествен прогон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но што ќе ја примиме неподготвени и незаштитени, ние ќе ја примиме подготвени овде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тие ќе се наредеа, во низа ќе се наредеа и ќе си подаваа котли и грнци со вода, и ние ќе ги натуравме цевките. Бжж!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мажјето нека си а гледаат нивната работа, ние ќе си а гледаме нашата! — беа последните зборови на Митра околу ова „важно" прашање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние луѓето, сакаме другите да го сакаат она што самите го сакаме, и да го мразат она што самите го мразиме; сакаме складност со другите, но нарцисистичка складност, во која што ние ќе бидеме извор, а другите само нејзин гмечлив предмет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ние ќе треба да се фатиме за некаква активност.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другиот, помладиот, како да не се сложувал, како да не верувал во таквото верување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страдал, сега ние ќе го казнуваме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Блазе си ти. По свршената работа одново ќе се вратиш на Пирин, на својот Пирин, а ние ќе останеме... овде.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Гласовите навистина се точни, зашто пред куќата изутрина нашол вакво писмо: „Ако и натаму продолжиш со затворање и мачење на чесните луѓе од селово, и ние ќе стапиме во акција...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ништо, - велеше татенцето, - ние ќе ти створиме карактеристика, Кејтен!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ако навистина нè јава чума, досега и ние ќе се јагленосавме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Јес да пееш подобро од Дејвид Гилмор, ама ајде, ќе биде супер, историјата се менува, а ние ќе ја гледаме, човече!“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Полковникот Жино му рече на игуменот: - Ако вие не преземете мерки, ние ќе преземеме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Саат на саат се чекаме, ко немтури, и првин тие ќе наполнат вода или ние ќе наполниме првин, ер како било, ама се чекаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Е, добро. Сега ние ќе те врзиме тебе и ќе те пушчиме горе по скали, да му кажиш дека кулата и селото се сардисани од педесет души кумити и да не прават никакво противење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море шо и жалите, другари, зар ние ќе се забавиме! — одговори Ристе Бојков и ја дигна полоканицата со вино.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тиа повелаат, ние ќе го ведиме грбот, шо ќе правиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За македонска народност, македонска литература и литературен јазик ние ќе можеме да му мислиме само кога ќе заживееме еднаш слободен политички живот; а до тогаш нам ни треба ние да сме соединети и да го оставиме настрана националното прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
— Ќе му се загниме на агата и во два дни ќе го претераме преку Босфорот, а ние ќе се распиштолиме во Македонија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отсега ние ќе треба да се жртвуваме за неговите интереси и со тоа да му отплатиме за неговата вера во нас и за неговото послушно и точно исполнување на плановите на организацијата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Побрзо ние ќе исчезнеме одошто нашите имиња", тврдоглаво ја завршувал Борис Степанович ноќната расправија со упорните генерали.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако ни е војската жива и ние ќе сме живи".
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Се истурила кантата со измет, се истркалала меѓу нас и ние ќе се фатиме да се кубеме, да врескаме. Лудница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ќе Ви помогнеме да се потсетите како се игра. Не е тешко да се игра прифати Афз Б.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но добрите зборови ќе ги задржиме, ние ќе ги отстраниме лошите!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе застане некој пред нас, а ние ќе го истуркаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ех, душата ќе ти е полна и срцето ќе ти се радва кога ќе си помислиш како ќе биде кога ќе дој слабодата... Така и ние ќе напрајме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Важно е, вели Максим, да не дознаат Грчиштата што сме се договориле, дека ако не ни стигне до напролет одобрение за ѕидање црква, сами ние ќе отидеме во Стамбол и ќе го молиме Султанот лично тој да ни издаде одобрение.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ехе, до колку проблемот е во тоа, не плаши се! – Одѕрнѕа некое тенко гласче – Отсега ние ќе ти помагаме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Одбива да се разбуди. Но секако, ние ќе продолжиме да му ги следиме соништата и ќе ги засилиме мерките.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Кога и ние ќе имаме дечковци?! – се поплакуваше Весна додека одевме кон Капиштец. – Гледате, сите веќе имаат, само ние кутрите не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Добро, де, знаеме дека вие девојчињата, сега растете, ама подоцна ние ќе ве надминеме!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А патем дури и бесрамно ви порачуваат: Можете сè да посакате но сметајте дека може да се добие само она што ние ќе ви го понудиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
После меѓата ако не му чини на некого, ти ќе си бараш работичка, ние ќе си бараме измеќар.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ташко се обидуваше да ја смири топката: „Прав е Марко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе го пушти гласот Маша Русланова, а ние ќе стоиме зинати пред неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или ќе ја извадиме од пеколот, или и ние ќе влеземе во него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Ние ќе го бараме. - Ќе нѐ види, Онисифоре, и џенем ќе фати. Итрец е. - Кога ќе се стемни не ќе нѐ види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно време тргнали лесицата и в'ко да тераа за јадење нешто, на лов, и одејќи ѝ рекол в'ко на лесицата: - Ние ќе одиме заедно и шчо наеме, ќе си делиме!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Слушај вамо, момче - му рекле - ај ние да се ватиме со облог: ти ќе ни свириш со шупелката и ние ќе играеме; ако н¯ натсвириш, што сакаш ќе ти даиме, а пак ако те надиграме, ќе ти 'и земиме обете очи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Којзнае кој сиромав го носел во Правта светска војна, а ние ќе вариме во него качамак.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Која разлика во Европа и во светот ние ќе бидеме ако во неа не го внесеме својот идентитет...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Еј, момче, се умори што непара можиш да свириш? - му рекле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Не му е нему, велат“, сега пак подзеде Пере, „ниту за бунар, ниту за водовод, ниту дали ние ќе бидеме жедни, ниту пак гладни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Љубовта не дозволува да ја палиме како оган и да ја гасиме кога ние ќе посакаме.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Многу мечтаевме, а уште повеќе сакавме да веруваме и верувавме дека ние ќе бидеме победниците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние ќе земеме учество во неа како грст прав, или парченца коски.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Значи, попусто е кога ви велиме дека нам можете сè, ама баш сè да ни кажете, и најстрашните нешта што сте ги сториле ние ќе ги сфатиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние ќе сме ѝ последен товар. Ќе не извлекува еден по еден.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- А ние – што ќе се случи со нас? Зар и ние ќе станеме споменици на мразот?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ние ќе се погледнеме и толку...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беше бродот на мојот татко што минуваше над нашиот град, гратчето кадешто вселенските ракети никогаш не доаѓаа, и ние ќе лежевме будни следните два часа, размислувајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ние ќе успееме, а? - Партизаните... - Партизаните би успеале, сакаш да речеш, нели? - се насмевна Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ако тие станат пленици, вели Илија, ние ќе им се предадеме на Бугарите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ноќеска и ние ќе им запржиме и ќе им свариме уште поубава чорба - рече Горјан и се насмеа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Честопати укажувам на Барк-овата (Burke) демонстрација на мотивот како рамка за оваа работа: Ние ќе користиме пет поими како генерирачки принцип во нашето истражување. Тие се: Дело, Сцена, Извршител, Средство, Цел.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Си реков, ако не ја пуштат дома, ние ќе одиме во болница и таму со неа ќе го поминеме!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Кога ќе дојде време – мирно реков јас, и бев сосема сигурна во тоа што го зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тебе и мене да нè истераат сред зима под стреи, или да нè напикаат во некоја спила, ѝ ние ќе утаме и ќе бувтаме посилно од кој и да е лиод, вели Костадин Дамчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Епилог Во животите на Татко и Климент Камилски остана засекогаш нешто необично мистериозно и незавршено.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
— Кога велиш ти и ние ќе велиме, кога ќе велиме ние и ти ќе велиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега, ете, есен е близу, и ние ќе се прибереме по конаци да презимејмо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Еден се смее, други плачат. Кога ќе нè покрие земја, и ние ќе се смееме.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тие ќе пијат виски по канцеларии, а ние ќе чепкаме зуби тука на клупа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И илјада лири да побараше, ние ќе ти ветевме само да ти ја потсилиме волјата, да те окуражиме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Ние го запаливме огинот, огинот ќе гори, а ние ќе изгориме во него.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Колкумина витези, прашувам, исчезнаа поради тоа чудовиште и пропаднаа, како што и ние ќе пропаднеме?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Знаеш, љубов моја. Се прашувам дали и ние ќе остариме заедно? - Да, да... - одговори Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И ќе ти праев кајгана и кога ќе ме мрзеше и да мочам. И ние ќе бевме едно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Рози си ја избриша солзата со зглобот од раката, онака како што прават децата, и потоа со детска наивност таа нагласи, „Тогаш ние ќе се ослободиме од неа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Додава уште да внимава на Ленче и мажот, тие ѝ се сега она што продолжува од нив, не е важно какво семе се, црно или бело, важно нивно семе е, и се провикнува Варди го Ленчето кога ти велам, преку неа и ние ќе бидеме живи!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во една група некој рече: - Кукушанчето за сите нас му ја рече вистината на валијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но не е ли јасно оти ако Турција ослабне економски – ние ќе ослабнеме неколку пати повеќе?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сепак, до извесно христијанско исламско доближување е дојдено.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не издржав и на нашински му реков. – Сине, човекот загина за патридата, а ти...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нашите дедовци наречувајќи се Бугари и не мислеле оти ние ќе правиме од тоа име капитал за да се најадеме, да се напиеме и да се облечеме со него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- И ние ќе ти помогнеме! - му рече Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ти да си избериш наследник на твоата енорија, а ние ќе направиме потамо шо треба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со крвта, со животот ние ќе те браниме! * * * И би така...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
– Значи, овој сефер ние ќе треба да се разделиме на три дела, а ефендијата Расим-беј ќе биде четврт – предложи кадијата и со почит покажа на својот сизерен скопскиот беглербег, па продолжи: – Јас лично ќе поведам еден табур со своите луѓе и луѓето од Бајрам-бег, Сефедин и Мамут-ага.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Што ви е, мачки измитарени? - Мавај, му рекле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама дотоаш и додека не му ја скине сенката на Хаџи Ташку некој кој е од мајка роден, сите ние ќе бидеме како искачени и распнати на крст.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите агалари се насмевнаа и погледнаа во новите свои колеги Јунуса и Рифата, а кадијата му одговори место аџиите: – Плати го ти, папаз, борчот овдека, ние ќе плаќаме таму.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Ние ќе ти помогнеме и ќе ти набереме дрва.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
МИТРЕ: Ништо, ние ќе си го пуштиме Анѓелета, со името на бога.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ФРОСА: Антице, кажи ни нас белки ние ќе можеме да ти помогнеме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А ние ќе ти исткаеме нова кошула и ќе ти сплетеме волнени чорапи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отсега ние ќе треба со нашата патриотска рабата да искупуваме нашите гревови пред нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На првите ќе им ветиме помош во борбата за слобода, ќе ги насрчиме да ги заколат другите, потоа ние ќе ги заколеме нив.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Лично Сталин ми рече: вие само тргнеше, а ние ќе ви ја дадеме сета потребна помош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, сега ние ќе те сочуваме, ти само биди си мирно и чувствувај се како дома. Ти бргу ќе сфатиш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Австрија потпишала договор со Русија, дипломатите лошо се разбрале, се препиле, левото крило ќе го жртвуваме, непријателот ќе удри по него, а ние ќе го нападнеме центарот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И како да се навреди што во случајов е само четник на Ацев а не и војвода, како што му рече Петре на Ливада кога му ја врати пушката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Што не кажа бре Гоце! - му велеше Коце. - И ние ќе ти се придружевме, а вака остана сам...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Стар е, душата навистина ќе му џбурне од помодренион нос.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не би час, најмалдиот клекнал, ги преграбил со раце колковите на младата жена и, лелекајќи, ја замолил за прошка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се поставуваа семожни прашања пред нејзиното сè уште неизвесно заминување: дали еден ден и ние ќе се вратиме, дали Мајка ќе ни се вра­ти среќна, смирена од враќањето?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фаустовски спој! Времето е брзо, но ние ќе бидеме уште побрзи!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Да, но ќе дојде ден кога ќе светне среќата наша како убав сончев ден и тога ние ќе бидеме најсреќните на оваа земја.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Некои од љубопитната публика сметаа дека ние сме необични луѓе, а други веројатно претпоставуваа дека ние ќе се натажиме, дури и ќе почнеме да плачеме и молиме за милост поради смртната пресуда која за нас беше повеќе спас отколку казна, зашто затворската самица е толку жестока казна што смртта се јаува како спасение“186.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Ние ќе му фрлиме и 10 евра ако треба само нека гине за нас - рече режисерот Дулитл и се почеша за носот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Им рекоа дека ќе има голем бој и од него ние ќе ве спасиме во Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За какви пороци говориш ти? Ние ќе го збришеме гнилежот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мајка му велеше на упорниот брат дека ние ќе си останеме без целосно семејно стебло поради проклетството на границите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ќе замали огнот, а ние ќе ги пособереме гламните, не го оставаме да згасне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако тоа треба да се случи, Боже прости ми, за ова ние ќе одговарамe на судниот ден.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сепак, за нашата епоха е својствено тоа што во мигот кога фонетизацијата на писмото - историското потекло и структуралната можност на философијата како наука, услов за epistémѐ - настојува да ја освои светската култура2, науката повеќе не може да се задоволи со неа во ниедно од своите напреднати подрачја.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако се сетат оттаму да не нападнат, може и да не надвладеат – му кажа поп Јаков на калуѓерот што го интересираше и им се обрна на селаните: – Ајде, браќа, да стануваме и да си се разодиме денеска по гости, повелете и кај мене е денот, па после секој по своите села, збирајте го народот околу себе, вооружувајте што можете што повеќе луѓе; ти Ристе, што повеќе барут подготвувај, а ние ќе вардиме и ќе ви сториме абер, кога ќе притреба да сте готови – а кон калуѓерот: – Ајде, оче дуовниче, повелете вие со света Богородица кај мене на ручек, нека ни е на помош, денеска ни е денот, како што гледаш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе донесе Доксим Тренчески катран и ние ќе ги измачкаме вратите, добиците а кога ќе видиме дека катранот не помага, почнуваме да се варосуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Демек, ние ќе бидеме заштита на војводите дури тие решаваат нешчо?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа, пред да дојдеме до неа, еве, ние ќе се вратиме малку наназад, во времето кога на големиот глобус, познатиот светски патник првпат ја забележал некаква празнинка.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Туку ќе крикне некоја жена: — Вот нашла, вот нашла!62 И ние ќе отрчаме да видиме што пишува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дека ќе и биде подобро.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На крајот ние ќе го направиме мислопрестапот буквално невозможен, зашто нема да постојат зборови низ кои би можел да се изрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Немај грижа, - му велам, - ние ќе ја достроиме твојата работа. Ние и сите што идат по нас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ние употребуваме биполарни конструкти за да ги претставиме забележаните сличности и разлики меѓу настаните, и потоа да ги организираме овие репрезентации во кохерентни облици или „контексти” во чии рамки ние ќе бидеме во состојба да откриваме теми кои се повторуваат во нашето искуство со текот на времето, и потоа да ги испратиме овие репрезентации напред во форма на очекувања на идните настани.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ние ќе ти најдеме маж, вели, и ние ќе те одведеме кај него. Ако можите сосе петте гробови да ме одведете велам, сосе петте мртви деца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зашто да пукале, сега место ти што седиш со нас овдека најгоре на Зедница, ние ќе бевме собрани на Рамник на Горник и ќе ти вадевме седум дена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вели, така ѝ било повкусно - цигарата и кафето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но ние ќе направиме нешто друго...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Жената викна: До кога ние ќе работиме за вас?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Земи сега прстенов и нека ти е аирлија ќерка ми, за век да се ќердосате - му рекол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Таа работа ние ќе ја свршиме ... - му одговори Коле. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Не е за деца, ама ние ќе станеме мажи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И можеби мислел: ова е крај, патот ни се стрмоглавува во бездна на пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ништо не ја возбудуваше: ние ќе ѝ покажеме камена птица што лета Таа ќе речеше: да, тоа сум јас, - Прица во окото на сонцето...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Можеби ние ќе се доближиме до одговорот со нашата мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе појдат на нива, ќе си отчукаат снопче и ќе си сварат житце. Ние ќе гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Најпрво ние ќе минеме низ вагоните и ќе те чекаме кај последниот...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Ние ќе те држиме, рекол првиот тревар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во долината на вечното спокојство ние ќе бидеме заедно и сами.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Трајко се ослободи од тешкиот страв од Расимчауш и стана, си отиде да мисли како ќе се спасува од четите ако разберат оти ја откри најголемата тајна на Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И јас се плашам, ако го започнеме непромислениот лов на османскотурски заемки, дека ние ќе ги осиромашиме нашите јазици и, не дај Боже, ќе ја загрозиме нивната иднина...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постапувајќи така ние ќе се ослободиме од грешките што ги прават другите балкански народи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Чии беа овие зборови. Јасно чии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И ние ќе го побараме Најда, да видиме шо направил тој пезевенк — му одговори Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Те осудуваме на официјален затвор на овој инквизициски суд, нашиот расудувач, како благословено покајување пак ти наредуваме да ги изрекуваш во наредните три години еднаш неделно сите седум покајнички псалми и си го придржуваме правото делумно или во целина да ги промениме, дополниме или отповикаме изречените казни и покајувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ете зошто учењата за социјализам и анархизам ние ќе треба да ги примениме на македонска почва“67.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да го слушнеме крајот на излагањето!“ „... а ние ќе вложиме максимум сили и со ваква застарена технологија да обезбедиме мобилно следење на аерозагаденоста во градот и навреме да информираме, да предупредиме“ - зборуваше претставникот од Републичкиот хидрометеоролошки завод.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ќе се јавеа на небото и ние ќе застанеме да ги испраќаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мојата жена? Мајката? Делфинот? - ...и секој се храбри дека изборот е негов, но јас, Хорацио Цвикало, ти велам – миличок, улогата е веќе напишана... и веќе многумина ја одиграле пред тебе, и ќе ја одиграат по тебе... сите ние ќе се вртиме во иднината!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ние ќе те скршиме до степен од кој нема враќање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не е важно како ќе реагираме, важно секогаш сме и секогаш во животот ќе бидеме на ваша страна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И ак прајте поинаку, тогаш ние ќе ви најме место - ќе ве клајме да прајте друмовишча, камен да кршите и да го делкате за палати...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И дека и ние ќе завршиме на крајот како нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе пие некое „Хелмут“ кафе, во картонска амбалажа со капаче, а ние ќе одиме на вечера кај газдата на Астор.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Единките ќе умрат, како и секогаш, но нашата историја ќе стаса толку далеку колку што воопшто ќе ни затреба да се загледаме во иднината, и со сознанијата од нашето постоење од сите времиња што допрва ќе дојдат, ние ќе ја сознаеме вредноста и оттаму и одговорот по кој отсекогаш сме трагале.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во право си, пријателе, но ние ќе го следиме во нас самите текот на историјата на јазикот!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
— Ха ха ха! — се насмеа Диме. — Ами Вели ага што ќе ни направи на обајцата, та ајде да му и продадеме, белким и ние ќе обуиме по некој здрав опинок — пак Диме на шака му одговори на Мирчета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„А ние, ние ќе го фатиме лицето Н.Н. што напаѓа од заседа, а ако не го најдеме, секогаш може да му сместиме некому.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нејзе ѝ било вкусно, ама не е за деца.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Потоа ние ќе враќаме кусур, секоја по еден стап по тој твој вошлив кожув.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој што ние ќе го доведеме на ова место никогаш не останува против нас. Секого го исчистуваме до крај.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку пусти гаќи ќе останат дури да се напади агата!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ние ќе спомогнеме. И за него не ќе биде лошо: лично девојче, умно, со стока, со пари...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
– Тогаш нека вршат агите наоколу – со извесна иронија проговори поп Јаков. – Ние ќе си седиме, ќе си јадеме, ќе си пиеме цело лето, а назиме, ќе даде господ студ, ќе видат невидат, ќе го напуштат нашето златно Мариово и ние ќе си излеземе на пролет како гуштеричките.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Гол, секако бил штрклест, танконог и со ковчести бранчиња на градите, во тешката облека можел да биде само голема и долгнавеста бовча на која некој заборавил загрижена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Складност на вреднувањата на другиот со нашите ни е потребна, за во нив да го чуеме неговото почитување, потврда или признание на нашето самољубие - нешто што не можеме да го добиеме од некојшто не ги прифаќа нашите норми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А ние ќе гледаме утре пред ручек да бидеме таму.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ние не сакаме сечена елка. Ние ќе си посадиме во дворот жива.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ако се подигне сега прашањето за националноста на Македонците, тогаш ние ќе треба да се вратиме назад за 30 и повеќе години.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Некој белки ќе знае лек за чумава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дед Павел го посетивме малку време пред да започне војната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мора да ги усвојувате сите организациони работи“ напомена претседателот Томе - „в година ние ќе си заминеме во средно, а вие ќе сте осмо, па ќе треба и да раководите, и да работите, и да оспособувате подмладок.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ништо за тоа, вели Костадин Дамчески. Ние ќе речеме дека стрико Анѓел си умрел од своја смрт, од што беше остарен и изнемоштен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Третата глава се занимава со проблемот на остварувањето на идеологијата (сфатена како идеелогија); ние ќе се задржиме само на два моменти: делотворноста на идеологијата и поединецот, и вината на идеологијата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А ние ќе гледаме да не дојдит дотаму.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Целта на здружението е јасна: тероризам во уметноста, ширење на идиотизмот во културата, исмејување и засмејување, одгледување циркузанти за инфилтрација во врвните уметнички институции итн. (за поподробни информации околу здружението на творци љубители на идиотска уметност обратете се на адресата на Маргина.) Како мал прилог кон целите на здружението, и како некаков програмски почеток на неговото дејствување, објавуваме еден текст што се бави со идиотизмот претежно во тнр. западен културен круг, надевајќи се дека кон светскиот глобален фундус на идиотизам и ние ќе приложиме не баш безначаен дел.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дај ни го морето, тој песок, тоа небо, или било што исконско што ќе посакаш и ние ќе бидеме среќни...“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ние ќе те претвориме во гасна состојба и ќе те испуштиме во стратосферата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој така ќе си измисли, а ние ќе го извлечеме подебелиот крај...“
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Затоа ние ќе мораме да водиме сметка за тој факт за нашата борба да ја усогласиме со интересите со сите тие народности.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со денови исто: тие ќе се појават, ние ќе припукаме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мојата роднина Емилија тврдеше дека се тоа каталози на исчезнатите бродови што секоја година ги издава трстјански Лојд, но кога ние ќе влезевме во берберницата, врз таа загадочна литература се најдуваа бргу решени крстозбори од енигматските списанија или замастени фотографии од порнографски ревии.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Наместо да се прашуваме за изоморфизмот на невронско ниво (кој сигурно не постои), или на ниво на подоргани (кој постои но не кажува ништо особено), ние ќе бараме изоморфизам меѓу два мозоци на ниво на симболи, т.е. соодветствие или пресликување, кое за симболите од едниот мозок ги наоѓа соодветните од другиот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Е, стасавме горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но нашата партија има славно искуство, на крајот, ние ќе триумфираме, козите ќе ги победиме...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Недела“, нагласи Томе. „Ние ќе ги поканиме, значи на нашиот ден.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Добро, ама... - Знам што сакаш да кажеш. За коњчето не бери гајле! Ние ќе го пасеме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А тие, итроманите, распрашувани од Преспани за тоа каде им е стоката, им велеа гајле да не берат зашто сега е во сигурни раце и ќе им се врати кога на Грамос нашите ќе му го скршат вратот на непријателот и сите ние ќе се вратиме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Мора да инсценираме инцидент - извика Дулитл. - Прво ќе ни удрат 2 шамара па после ние ќе им удриме Тв офанзива - се протресе падавичарот Кољо.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Ако си, момче, ти од долен род, ние ќе те напраиме од голем род, чунки ти работел тебе многу к'сметот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дека верувањето во идеологијата и науката е работа на ratio, а не на митска свест, според Саркањац, е една од најголемите заблуди на идеологијата и идеологизираниот поединец.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во таа фуснота беше цитирана завршната реченица од некој расказ на Кафка, која според тврдењето на авторот дословно гласела: Заради сето тоа ние ќе пропаднеме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
— Море, Велиага, па ти! Каде е Велиага? во Битола. Дури да дојде Велиага, ние ќе ги искинеме опинците и ќе ги изедеме парите. Шо му се плашиш на Велиага.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние ќе му мавтаме пред очи: еј, кај си, кај отиде, кај се пренесе, а тој — шуманте туте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
САВЕТКА: Ами сега, ако сака господ и ние ќе сакаме.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ниту пак врз она кое ние ќе го нарекуваме логоцентризам: метафизиката на фонетското писмо (на пример, на алфабетот), која, во основа, - од таинствени, но суштински причини, недостапни за еден обичен историски релативизам, - беше само најизворен и најмоќен етноцентризам, денес оди кон тоа да се наметне на целата планета, наложувајќи ги, во еден и ист поредок: 1. поимот на писмото, во еден свет во кој фонетизацијата на писмото треба, продуцирајќи се, да ја прикрива сопствената историја;
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Ние ќе бидеме, ние ќе бидеме! - свикавме во еден глас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А ние ќе си останеме тука, сами со себе, и ќе почекаме малку додека не разјужи, а тогаш ќе поработиме малку и после еве нѐ и нас в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се качив на едно триножно столче за да скинам една главица кромид, а жената со сета сила ме турна и ако не ме задржеа борците јас ќе паднев на глава.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Утре, место да делкаат камен, ќе спијат, застенка од болка во главата Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа таа ќе си заминеше за да прави вечера, а ние ќе продолжевме да работиме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)