никому (зам.) - не (чест.)

Крамповите, лопатите, секирите и клештите, виљушките, ножевите и француските клучеви со коишто си помагаме во животот се испокршени, изгниени: Политиката е куца курва, којашто веќе никому не може да му го подигне, нацијата е мртва, парите се импотентни и веќе не можат да го одушеват модерниот човек.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Таа се подскриваше под превезот на шегата, зашто тоа никому не носеше зло, никому не му наштетуваше, а така најлесно може да опстане, во услови во кои болката вирееше до суровост, до границите на свирепоста на и потаму од тоа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Христина не знаеше дека доаѓаме. Не ѝ јавивме. Никому не јавивме за нашата посета. Отидовме, без малку, авантуристички.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ќе чуеме, онака занесено и замижено, што ќе чуеме: едночудо посетители машки закануваат да го спорат тркалањето на сопствените тајни и да ги спастрат под сенка музичките акорди.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Меѓу два Штраусови валцера сме како меѓу два залака од евтин хамбургер или сендвич од туна - никому не му е јасно како меѓу тоа два залака може да летне и да се проживее цела една живеачка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Меѓу два Штраусови валцера сме како меѓу два залака од евтин хамбургер или сендвич од туна - никому не му е јасно како тоа меѓу два залака може да летне и да се проживее цела една живеачка.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сам - никому не си му нужен, никој не те сака.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никому не враќајте зло за зло. Трудете се да живеете во мир со сите луѓе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Не, јас веќе никому не ќе пуштам крв, рекол со напнат глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш и јас многу се уплашив. Си велам: сега и попот е скаран со бога и никој никому не му верува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пак не му мислам лошо, никому не му мислам лошо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Морам некому да му кажам. Никому не бев му кажала за тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трчни кон ваму, трчни кон онаму, ама ништо. Никому не можам да му помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пушката никому не му родила дете, реков. И така, се разбравме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никого не го дослушува, никому не му дава да се доискаже.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да- виде Недолетниот преграбил една дабица и само си зборува: - Еда, ова дрво јас прв си го зафатив, вели, и еда, никому не му го давам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се разидуваа политички, никој никому не му пречеше да си ја сака родната грутка, само понекогаш подивеани поради ситна кражба или така, без причина, колку да се задуши топлокрвното копнеење, се караа, диво а ни тепањето не им беше туѓо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа повеќе никому не служи, освен на денунцијантите! рече тажно Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас никому не сум му донел добро досега.“ Се заврте и појде со наведната глава, ја остави со солзи во очите и сигурен дека поаѓа на долга пловидба, иди, девојко, вљубените не се никогаш себични. Тие се само жртви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Всушност, никому не му се брзаше, знаејќи дека тоа значи крај на вечерта, крај на близината на другиот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Цела ноќ мислев и пребарував каде да те сместиме, ама за тоа никому не кажав, мислев кога ќе стигнеме тука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знаете, креативноста не дозволува да биде индоктринирана. Никому не можете да му ја затрете смислата за хумор, таа брза релативистичка способност на течно и брзо жонглирање со идеи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Впрочем, тој го претпоставуваше предвременото враќање на Мајка, но за тоа никому не му зборуваше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Никој никому не дава одговор за ништо суштествено.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во сета различност на своите темпераменти, тие се подеднакво огорчени на работата што се принудени да ја вршат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Автобусите доаѓаат на пероните без часовници, се паркираат, шоферите цевчат „скопско“, па си заминуваат, патниците се туркаат пред и во автобусите, порануваат, задоцнуваат, а никому не му е гајле што единствениот јавен часовник на единствената меѓуградска автобуска во Скопје некогаш, некое утро, запрел на 8 и 23.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јас, Бошко, никому не верувам така, ни збор. Сѐ проверувам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Без сомнение! Кој е виновен што никому не му текнува да помисли дека е Зоки Поки нефатливо дете!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но сите одбија да влезат внатре, зашто во градината околу куќата беше толку убаво и свежо, што никому не му се влегуваше во затворена соба.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Секој од нас е на пат кон својата голгота. Никому не му гине распетие.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се сметаат за образовани, се држат отмено и никому не веруваат. Сите им се сомнителни.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко уште еднаш како вистински балкански Дон Кихот, чијашто конечна битка никој не ја разбира, ги дочува сталинистичките книги, кога во земјата никому не му пречеа и беа препуштени на заборав, а во земјата на корените продолжуваше нивниот култ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Очекува и ние да ја прифатиме смеата. Никому не му е до смеа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но и ако нема место каде да фрлите отпадок, не ќе се уморите ако го носите малку со себе и го фрлите таму каде што никому не му пречи и не создава грда слика.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Од костенливите очи му бликаше некоја умна радост што никому не беше позната, ни зошто, ни како доаѓа во тоа негово намачено, осамено и ненахрането тело.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Впрочем, си рече, малку суета и суеверие со строго личен карактер никому не може да му пречи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Нашата вистина никому не му треба, вели Апостол Макаровски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Требало да се потури на некои места со водичката која човекот му ја дал. Ова никому не го кажав.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Плачевме по пат во автобусот на враќање, толку многу ни беше убаво на летување што никому не му се враќаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оние Меги и Душко од Студио „Пинокио”, приватното школо за англиски, се сјајни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)