никој (зам.) - никогаш (прил.)

Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Туку, никој никогаш не извлекол поука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дека има семејство и дека во тоа семејство никој никогаш не донел срам.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Барај чаре да ме извадиш од ваа дупката и да ме заведиш некаде далеку, далеку одовде, каде никој никогаш нема да ме врате во неа, ниту да ме има друг од тебе. Ете тоа сакам. Разбра сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакам да ве прашам, зарем толку многу ве фасцинира тој медиј за да вложите сега веќе неколкугодишен труд за кој никој никогаш не ви дал ни пара - напротив, знам дека делумно сами ги финансирате филмските проекти -, а сѐ што ви дале, МТВ, А1, се изразито лоши продукциски услови?
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Нерешително стоевме пред вратата на една од адвокатските канцеларии, во која никој никогаш не влегуваше, и под чија наполу избришана фирма „Адвокат“ стоеше мала пожолтена хартија со дополнување: „Поморска шпедиција - застапник“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но сѐ што ќе помине од видливо во невидливо, засекогаш исчезнува и никој никогаш не ќе може да го најде, да го види, да го созерца.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа утро, пред да излезе од дома помалиот брат на татко ми бил полн со здравје и многу весел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој само знаеше дека се случило нешто што никој никогаш нема да го одгатне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чекоревме кон железничката станица, а по улиците сѐ беше сенишно: секоја глетка кажуваше дека тука има живот – чадор потпрен на една клупа, цвеќиња на балконите, шарена топка на тротоарот, а сѐ беше испразнето од човечко присуство, како никој никогаш да не живеел овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од некој дел од квартот сепак се слушаше живот, и ние тргнавме кон звуците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
“Исусе Христе, Ливајн, би требало досега да знаеш дека никој никогаш ништо не ми кажува.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„А јас сум тука ставен да те пречекам и в зори, кога ќе дојде вистинското време, да те поведам таму кај што треба да одиш, оти никој никогаш не е подготвен осамен да лута низ пустите простори на својата вечност“, му рече старецот со утешителна насмевка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби никој никогаш во животот не му се спротивставил на тој бег, ни човек ни дивина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, таква треска веќе никој никогаш на светов не ќе има: меѓу гробовите се движат еден преку друг зелени коњоштипи, лепливи богомолки и гасеници: гризат камен, голтаат песок и иловица: нивната алчност ја истанчува земјата - под неа се отвораат зелени бездни од кои по ништо се качуваат стоногалки, жегавици и пајаци: гнасните бубачки ќе војуваат меѓу себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Умниците, а такви секогаш имало на светов, се запрложувале од жал над човекот што не умеел да го сфати животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кукулинците што останале не го прославиле својот мал и непознат народ над кого од стари времиња не легнала сенка на голема војна; тие, и многу такви пред нив; биле јунаци и плашливци на безброј мали војни што никој никогаш не ќе ги сочува преку мраморни паметници, за поколенијата; живееле, се биеле, умирале ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На неговото чело како заклана птица се прпелкаше сенка на изненаденост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонував зелено: гробишта со зелени крстови, на тие крстови зелени врани се кикотат со човечки глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека никој никогаш не ќе може да ги избрише сосема тие стапалки од снегот, дека тој ќе остане до крајот со нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И дека никој никогаш не ќе можел ни да соочува нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Меѓутоа, сè уште не ја спомнав неговата најлоша особина: понекогаш знаеше да ги врати парите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пиеше, ама никој никогаш го нема видено пијан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас ќе исчезнам во мракот и никој никогаш нема да ме најде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби никој никогаш нема да го сфати.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тоа се гледаше и потврдуваше кога во приказните што ги раскажуваше оживуваше разни чудовишта и самовили што никој никогаш не ги видел.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го пишуваше дневникот за О'Брајан: тоа беше како некое бесконечно писмо кое никој никогаш нема да го прочита, но кое беше адресирано на една одредена личност и кое добиваше тежина од тој факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој никогаш не се спасил од разоткривање и никој никогаш не пропуштил да признае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој никогаш не го видел Големиот Брат. Тој е лице од плакатите, глас од телекраните.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шефот никој никогаш не можеше да го види, но неговата моќ ја чувствувавме со неудобност.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
На масите во ресторанот никој никогаш не седеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никој никогаш не го допрел, изусти тој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Нему кутрото нема никој никогаш да може да му купи санка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Постојано повторуваше дека не би сакал ни случајно, синот и таткото да се најдат на две спротивставени страни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Жртва на својата лековерна совест! Да, и на својот страв од војната во која не сакаше да учествува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто не си помогнал, тоа никој никогаш нема да го дознае".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И никој никогаш нема да знае кој е под нив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дури и на врвот на својот книжевен успех, 1964-та, тој напиша: „Веќе нема да бидам среќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но никој никогаш не е задоволен само со подмирување на потребите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)