Никој немал помалку сочувство за боговите од Хомер, никој кон папската курија од Данте, никој помалку кон политичките фигури (и на Рим и на своето време) од Расин, никој толку немилосрден кон сопственото совремие од најчистиот лик на западната класика, Моцарт, кој млад умрел исто толку бедно колку и злиот старец Микеланџело.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
1 Планината е далеку никој толку не отскитал црн брег со два рога на патот нејзин стои, Одовде само облакот е близу и молњите и ѕвездите ноќе кога паѓаат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Семето добро знае: ако тргне кон своите - своите веќе одживеале, ги нема, за да тргне кон себеси - и самото треба да исчезне...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Знае дека никој толку гревови не може да направи за повеќе од еднаш да умира.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)