На крајот на краиштата, токму дозволата од мајка му не само што успевала да го одложи, иако само привремено, забранувачкото женско обродување на театарската сцена туку и му дозволувала на момчето да претендира на оној вид општествен идентитет и субјективна целовитост што можел да го достигне само со имагинативна изведба.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Мајчиното конечно свртување против сопственото чедо повторно го оживува ужасот што нејзината љубов го поттикнувала отсекогаш, ужасот „од протерување од нејзиното присуство“ (112).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А таа има таков ефект што нѐ лишува, речиси мигновено, од секоја можност за пронигба или согледба што стереотипот ја нуди толку нетрајно, правејќи ја на тој начин вистината во него недостапна за секаква сериозна размисла.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
На крајот, заклучува Милер, Циганка (особено катаклизмичната завршна нумера, Обратот на Роуз) не допушта никаква можност ниту за „помирување“, ниту за „избор... меѓу обожаваната мајка која ни чува место и омразеното чудовиште што нѐ лишува од него). (120)
Искушение е да се изнесе сродно тврдење за геј-привлечноста на кулминацискиот судир меѓу мајката и ќерката во Милдред Пирс.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)