Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тишината беше поречовита. Нѐ остави со нашите мисли. Тој добро ја познаваше големата душа на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Стравот повторно се всели дома, во Козар маало, ако по она малку надеж, помисливме дека нѐ оставил.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој, дури, за копањето на бунарот ни ги потроши домашните пари, дури и моите и, една сума, што ѝ ја имав заштедено на помалата ќерка. Нѐ остави без никаква заштеда.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа можеби најповеќе нѐ обезоружи и нѐ остави сите да останеме како што бевме.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа секој десетар да си и собере луѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледам дека некои од дојдените сакаат да се вратат назад и да нѐ остават сами да се бориме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги развлече дебелите испукани муцки, му се насмеа и проговори: тиме, токо камо го татко му да не пригледа со нешчо. Нѐ остави овде на дедот и бабата и којзнае каде оди, шо прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Умно велеше Филозофот: сѐ што гледаме сведочи за невидливото: За оној кој го направил видливо сето ова, а самиот останал невидлив, се сокрил од пред очите наши за да нѐ гледа, да нѐ слуша, да нѐ демне; нѐ оставил да го бараме и созерцаваме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем ги собра тринаесетте сочиненија, се поклони, побара дозвола да замине на молитва во својата ќелија и нѐ остави.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Добро имате, ама нас, Македонците во Голо Брдо нѐ заборавивте. Нѐ оставивте на Бугарите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој народ, којшто е првата последната причина за сите наши несреќи, со своите глупави постапки нѐ наведе во една нерамна борба со Турците во најрешавачкиот момент нѐ остави на произвол на судбината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, каде е таа! Каде таа се сокри? Каде ли замина „џенем“, како можеше зад себе да нѐ остави никаква трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гавранот нѐ остави да си ги измериме силите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.