ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Неговото раскажување се ближело кон крајот.

Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.

Оние двајца уште стоеле во исчекување. Таа веќе чекорела кон конакот со три одаи и со покриен чардак.

Се насмевнала со ноздри итречки и повеќе за себе, кришум. Сенките под нејзините очи се распливнале.

Тоа оние двајца тешко докрепуваа. Му го здогледуваше окото на вителот што ги поземаше, а беше толку беспомошен.

Беше празен, додека слушаше како оние двајца продолжуваат да разговараат дека ниеднаш не може добро да се нанишани само по гласот.

Поворката на закопот го пробива снегот и ги напушта селските сокаци, одминувајќи бавно по стапалките само на оние двајца, што беа отидени изутрина да го ископаат гробот.

Оние двајца продолжуваа да лежат на креветот.

После можеше да ги сети и оние двајца, што одеа напред, знаеше дека му се свртени со тиловите, но и тие на некој начин како да му беа видливи со онаа нивна зачекореност.

Го викаа Змејко. Уште од изутрина, кога го напуштаа селото, Змејко гледаше да биде колку се може понапред од оние двајца по него.

Оние двајца сега го следеа по стапките од чекор в чекор.

Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...

Отидоа, мислеше, а знаеше сигурно дека ниеднаш дотогаш не ги сетил толку блиски, оние двајца луѓе, како во тие мигови, додека го следеше нивното исчезнување.

Беше како некоја маѓија, од која оние двајца се растопуваа во таа млечна нестасаност на виделината, бидејќи тука всушност како да немаше никакво оддалечување. Сигурно затоа што им ги гледаше само грбовите.

Немаше веќе ништо друго. И тој сега и размислуваше така за оние двајца луѓе.

Дури кога го затвори вратничето на запалената печка му текна дека оние двајца можат сега да мислат и на тоа оти ќе треба да отпатуваат сами во селото.

Некогаш доцна оние двајца молчеа доста време. Заслушани. - Го разбудивме човекон, - рече Претседателот.

Набргу се навечераа и позаспаа. Змејко спиеше на постелата, што си ја посла за себе во ќошот, а оние двајца легнаа на креветот.

Оние двајца долго пуфтаа со нозете, тресејќи го снегот од обувалата.

Во тоа му помогнуваа и неговите преморени зеници, во кои, со некоја магија на белината и пренапнатоста, како на филмска лента, беа сочувани сите движења и сето оддалечување на оние двајца.

Дека кај оние двајца, за кои тој немаше зборови, веќе немаше што да се соочува.

Само уште неколку часа, - им зборуваше во себе на оние двајца како на две деца, - кога би можеле да докрепите само уште неколку часа.

Секогаш сакаше да избрза напред и дури кога ќе се оддалечеше од оние двајца назад можеше да биде задоволен што е сам во таа неразгазена белина.

Тоа стоеше во погледите на оние двајца такво, што на Змејко еднаш му се стори и дека му се допаѓаат.

Веднаш потоа можеше да им ги види и лицата на оние двајца луѓе, што го носеа одзад.

Можеше само да насетува како се чувствуваат сега оние двајца.

- Ајде, вас и пат ве чека. - Ајде, - рекоа заедно оние двајца.

V. И наеднаш сознанието беше ослободено од близината на оние двајца луѓе. Тие заминаа во снегот.

Ја гледаше дирата што ја оставија по себе оние двајца.

И во него можеше да се воспостави пак тој целосен однос, што се градел низ сите поминати години спрема оние двајца луѓе.

Го расцепуваше снегот напред, често пати и со гневни чекори, знаејќи постојано дека никогаш уште еднаш никој не ќе може да смисли за него такви луѓе, со кои би можел помалку да разговара, од оние двајца назад.

Оние двајцата арапи, ноќта беше ја поминале кај Доксима Тренчески.

Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.

Ниту едно несакано движење, ниту најмала гримаса на лицето, ниту еден единствен знак на очите или усните кои би ги оддале мислите што го измачуваа, или пак тешкото страдање во кое се беше затворил.

Тогаш еден од оние двајца везирови луѓе се врати во Цариград со пресметка и со плановите.

Ова сопче, задушливо, мрачно, затскриено од соседната зграда, токму одговараше на расположението на потстанарот. Тулио Бути секогаш сам одеше по улиците, дури и без оние двајца неразделни другари на најголемите осаменици: цигарата и бастунот.

А месо, велат, никогаш не купувал.

Каде се оние двајца намќори да го видат како ужива, како се радува, како се смее? Би пукнале од мака...

Ако е исто и во двете слики, тогаш каде се оние двајца со тефтерите во кои те внесуваат за да не се загубиш негде по пат?

Гледаше пред своите чевли сѐ додека еден од оние двајца не го стисна со лакот под ребра.

Тогаш Трајанка излезе пред децата и ги грабна оние двајцата што се бореа.

Не ќе разбереа, но по гласот ги препознаа оние двајца Французи.

Оние двајца Французи се вратија облечени, со ножеви на пушките.

Молчат и оние двајцата што ги вратив.