Имаше нешто од тоа соединување на сенките, од тој допир на одразот, од тоа преплетување на две недофатливости, во оние мигови кога Рајнер и јас бевме заедно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Татко замолче. Во очите му се враќаше стариот сјај, како во оние мигови кога ќе го откриеше новиот клуч за некој од сиџилите.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
На почетокот од мојот живот беше болката, таа рана разранета од помислата дека моето постоење за мама значеше несреќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Го сретнав кога тој имаше девет години, а јас две години повеќе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Од бараката излегоа неколку жени и седнаа на клупата до нашата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А каде се сите оние мигови, денови и години, и сѐ што беше во нив? Како да не постоел…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Во некои од оние мигови кога во кашлањето, повраќањето, или треската, бев на работ од бессознанието, ги слушав нејзините зборови: “Ќе беше подобро да не те родев.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И тоа само во оние мигови кога се појавуваше пред влезот на зградата, вјасајќи да сврши некоја обврска за малечката, а најчесто за внуците на баба Петра и дедо Костадин.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)