Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Немал два живота; сепак дење го презирале, ноќе му се восхитувале со морничавост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Лево од нив, меѓу расфрлени карпи, ги демнел некој невидлив.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Едни ја исклучиле струјата во викендичката во Бестрага, а оној што чита 10 месеци му пишувал киловати по паушал и го задолжил за неверојатна цифра, па извршителот му дошол дома да му наплати со седечката гарнитура и витрината заедно со телевизорот.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ама, бидејќи не е ниеден од нив, сите неуспеси на освојувачки план ги припишува на магиите фрлени од онаа, бившата негова („гарант ме врзала кај некој оџа“), па си бара помош и заштита кај еминентни и докажани, како оној што оди на Нова или ОБН... Милан Велики.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се слуша само убважение. Ја слушаш, пиеш или играш, само - тешко си му на оној што дува.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Работи оној што мора - а отказ дава оној што си има попаметна работа.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)