се (зам.) - гади (гл.)

Таа просто се гадеше од самото име Македонија исто како Евреин шо се гади од Палестинец.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Вашиот кукавичлак ми се гади. Рацете горе!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
По сѐ изгледа стануваше збор за црвец бидејќи старецот рече дека му се гади од суштества без опаш и без глава.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Простено ти е, Луцијо!“, рече. И потем рече дека без разлика на сѐ, сѐ уште ме сака, и дека секогаш ќе ме сака; рече дека си оди засекогаш, затоа што му се гади од сѐ и дека сака да најде мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се најдов во внатрешноста Иднина на два обли бели рида. Па, тоа е Земјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Изгледа Светецот премногу јадел, па се здебелил, и светот го претворил во голем, дебел, меснат задник (впрочем, отсекогаш и бил таков, посебно за успешните луѓе. Ми се гади од нив).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак, со следната средба, таа го установува тоа во неговиот запенет поглед. Од што ѝ се гади.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ти се гади? Симптом на труење од хипокризија во контаминираниот простор.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Намерата (искажана со невидена мирнотија) е да го реши својот сексуален проблем така што ќе престане да му се згадува сексот со девојките, затоа што со истиот испробан метод престанува да му се гади од татка си, откако ќе појде на чешмата и добро си ги измие рацете... (Што, по ѓаволите?!..)
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Како второ: ако посакам слатко и убаво да се истегнам под зраците на топлото сонце, ниеден младич нема да ми побара исполнување на желбата да води љубов со женска од која потоа нема да му се гади.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И секогаш кога ќе си спомнам, ми се гади.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од непредвидливост, средби, приказни, градови, војни, историја, ми се гади од авторитет и неприкосновеност на субјективно доживување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од тоа својство на разумот, можеби и од сите негови својства, да ги гледа работите такви како што не се додека се чувствуваат, од таа парцијалност и исклучителност ми се гади.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од тромост, неподвижност, мрзливост и болести.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади што нема ништо од ова гадење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од течењето на времето наваму натаму, од реки и ел.енергија, техника, цивилизација, политика и пропаганда.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од социјализам, комунизам, феудализам, капитализам, од секаков облик на општествено уредување, од неговата божемна систематичност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од симболизам и метафори, скриено значење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади што не го правам тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Има ли нешто од кое не ми се гади?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од позадината на сето тоа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од кучиња кои лаат, живи и мртви. okno.mk | Margina #10 [1995] 83
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од тоа што од нешто би требало да не ми се гади, барем нешто што би било мотив да се издржи гадењето до крај, сила и против- сила.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од ироничност, љубезност, од напад и одбрана.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од индустриска револуција, од смртта на земјоделието, ми се гади од ресторани, хотели, трпезарии и келнери.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од себеси. Смачено ми е.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од коренот на сите зборови, од способноста да молчам; од сите застрашувачки мисли кои во моментов ме предупредуваат да престанам со гадењето -или- ќе ми се случи нешто толку гадно во однос на кое сето ова е ништо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од ситуација.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од детерминизам, ова е последица на тоа, ми се гади од условеност.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но ми се гади од хаосот кој е сокриен и се крие зад редот, посебно од обратното, потоа од сѐ што е можно и замисливо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од радио, реклами, трговија и пари.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од човечка мудрост и практична примена... ми се гади од здрава исхрана, од сиромаштија и богатство секакво и од секој вид.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од диви и питоми животни.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се гади од полнотија на празнината, од скриени жарчиња и потиснување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)