Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Немилиот настан, кој спротивно на законот никаде официјално не беше евидентиран, ниту пријавен од страна на работодавачот, се случи кога, и покрај очигледниот дефект на машината и потребата од негово отстранување (отпушување на цревото за нанесување малтер) – а за да не се губи еден ден како би се отстранил дефектот на професионален и безбеден начин, сопственикот на фирмата нареди веднаш да се отстрани дефектот и да се продолжи со работа „на негова одговорност“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова следуваше и редовен амбулантски третман во оваа клиника за офталмологија, а во октомври 2007 со стручен наод и мислење бр. 159-07 на лекарски тим од ЈЗУ Психијатриска клиника (доц. д-р В. Вујовиќ и м-р М. Наумова) – како резултат на чувството на инфериорност и инвалидизираност – беше укажано и на неопходната потреба од туѓа нега на пациентот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Татко ми во еден разговор беше го запрашал Чанга: „Има ли пекол?” „Има!” „Кога?” „Кога се губи надежта!”, одговори тогаш Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од толку опиеност и среќа, се губи рамнотежата, си дополнуваше Чанга при читањето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- се носеше нејзиниот глас и се губеше некаде низ зелените падини на китниот и убав Пелистер.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Од изворите натаму се следеше една стара патека која наместа се губеше и машината мораше да си прави наново терен за копање.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми се губеше фијукањето, како што се губи ритмичното чукање на часовникот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ние тогаш бевме доволно мали. Секако не разбиравме многу!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Звуците од старото радио час се засилуваа, час се губеа во просторот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Она што бега и се губи во секојдневната рутина, се покажува во уметничката употреба на компјутерите и другите виртуелни машини.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Виа Ѓургулу“, меѓутоа, е првото и единственото недоумение и разочарување, само преодна глетка, која се губи веднаш штом ќе се звалезе во следната улица, чии димензии се исполнуваат со многу новоградби, кои од темел ја менуваат физиономијата на градот; со нив тој сатнува панорама - нова, широка, пространа, сончева...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога излегуваат, тој само за малку може да ги проследи нејзините прави нозе што се губат меѓу минувачите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Меѓутоа, со време бледнееја нејзините црти, се губеа во неопределена нејасност, како да ги брише блескавоста на ова летно сонце што го заморува неговиот поглед и ум.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

При него таа се губеше сосем, гледајќи да биде што понезабележена, зашто секое нејзино послободно движење ќе го проследат преку железната рамка на очилата неговите студени и остри очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но не мируваат лошите очи на Петрета, тие му наѕираат прекорно в душа: зошто се губеше ти во напразни сништа, зошто не одеше устремено со гради накај неа до оној миг кога градите ќе се допрат, зошто не сруши сѐ заради необичноста, да заборавеше дом и име, чест и спокојство, пуста пајажина?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

По часовите веднаш некаде се губеше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гротеската своето име го добила од “grotto”*, од тие јами; претходно зборувавме за лавиринтските патчиња и за начинот на којшто тие, во стилот на “орнаменти”, што е претходница на духовно поедноставената “апстрактна” уметност, се губат во псевдоспекулативната мешавина.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во тунелите што се создаваа на тој начин момченцето полека се губеше, поправо тонеше, па кога некој би гледал отстрана би му ги видел само рамењата и главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој и шумарот седнаа во џипот и заминаа. Брчењето полека се губеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Крвавата нишка се губеше некаде во коријата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Идентитетот комплетно се губи, а јаството се соединува со сѐ она што е вон него, со чувство unio mistica.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Од време на време се губи контролата на говорот и координацијата.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Го зел вообичаениот предмет и го поставил на тој начин што неговото употребено значење се губи под новиот наслов и новиот агол на набљудување - за тој објект создал нова идеја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ако сакате граматичко правило: прирокот фонетски се совпаѓа со субјектот: На пример: Le negre aigrit, les negresses s ,aigrissent ou maigrissent. (Црнецот се скиселува, црнкињите се скиселуваат или ослабнуваат. Фонетската игра со зборови се губи во преводот; заб. на прев.)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Уметноста е создадена од низа индивидуалци кои се изразуваат себеси, тоа не е прашање на напредокот. Напредокот е само наша голема претензија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тој објаснува како се формирале династиите, како тие изградиле институции, како луѓето се преселиле од селските подрачја во градовите, како создале институции на моќ и како постепено династиите се губеле, а се создавале нови.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа дали господин Mutt (псевдонимот на Дишан за таа прилика) ја направил „Фонтаната“ со сопствени раце или не, не е важно. Тој ја ИЗБРАЛ.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа крива и дупчеста артерија го завршува градот, избива во друм покрај Вардар и се губи на голиот рид.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Далечна беше далнината, во неа се губеше виделината исполнета само со желби...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никогаш аплаузот не се губи во сопствениот извор.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

2 Офкањето на Круме Арсов повремено се губеше но не престануваше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев семче во премислување помеѓу неврат од мраз и 'ртење во таа пролет што допираше зелена само во соништата на треската.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И никој, ни подоцна, многу подоцна, не можел да објасни каква е таа слабост да се чувствуваат намалени и фатени во стапица на несигурност. И со надеж се крстеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На брегот од тихата река врбите таговно се капат... песната се губи во зајдисонцето, јазикот се вовлекол во мене и немо стои пред збогување.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Погледот ми се губи во трагите од неговите години...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Низ магловита вечер, во полусон те барам Боса загазувам по улиците – те барам... нозете бесвесно тапкаат погледот се губи во чекорот на минувачите...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Работата го обзема, па не ни забележа дека денот одамна беше го минал пладнето и полека почна да се губи зад ридјето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Биди ми патоказ зашто без него од поодамна се губам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нејзиното придушено кикотење штуро одекнува и се губи над глувата згорнина од морето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо, заборавајќи на она што беше измачување во долгите часови на осаменост и во осаменоста родениот страв и самообвинување, сиот се внесуваше и се губеше во дивиот вриеж на страстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Рацете се испремрешкуваат во нестрплива желба да му ја стиснат неговата бледа и тенка рака што се губи меѓу нив и сеќава само силна болка во рачните коски. И не може да си ја оттргне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо полека тонеше и се губеше во слабост и некакво матно задоволство го обземаше за тоа што чезне и гасне во магловина...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се губи во еден необично возбудлив свет и во него е готов на секакви лудории, да го минира светот или просто да убие некого.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ околу него се заврти, се измеша и почна да се губи, да се преселува некаде другаде, далеку, влечејќи го и него со себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одникаде да ми дојде. Тој не ми се јавува, а децата ми се губат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќе за одење, отколку за враќање, вели Јон и се оддалечува надолу, ми се губи под куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се губи. Ко мртов е, а не е мртов. Огнот не му загаснува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нивното гракање се доближува и се оддалечува, се губи во бескрајот што го скорева студот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само што ќе ја отворам вратата, вели, пак се губам и се губи сѐ во мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ај да си допојдам, вели Неделко Сивески и излегува од градината, ми се оддалечува, ми се губи по патот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ВЕЛИКА И така: само за војната зборува и само пие. И паѓа, се губи човекот. И мене - да ме ненавиди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин со главата ми се губи, па со рамената, со нозете, сиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нас нѐ прелетуваат гаврани, гракаат и се губат зад меѓите, во сивилото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И почнува веќе да зборува: „магарешките сливи магаре ги посадило, може од голушката на магарешки измет никнале“ , зборува и веќе не знае што зборува, се губи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но и од она што можеше да прилега на судир и караница слабееше, се губеше во подвреснувања и задоволно подвикнување додека лелеавото оро се извлекуваше од црковниот двор под нишки на штотуку почнат дождец.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Точно е, ме снемува од нивниот, од овој свет. Меѓутоа, јас не се губам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Повремено измеќарот оди кај аргатите и им носи вода во стомните за да не доаѓаат тие под сенката и да не се губи време во преидување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ноќта длабеше. Се губеше светлината на последните ѕвезди.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

За пиење кафе за време султан Мурат IV се губело глава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Проклет да бидам, јас пеев, плачев, се смеев, лазев, летав, паѓав, умирав, оживував, голтав вода, тонев, се губев.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се вратив на секое катче каде што можев да го најдам, но тој се губеше како сè што почна да се губи на земјата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Страшното рикање на брановите, таа силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Од нашиот поглед се губи славната Картагина крај чии урнатини и подзаспани митови минав убав дел од моите дипломатски години.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа беше светлината која можеа да ја имаат само нејзините очи. Светлината часкум блескаше и часкум се губеше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Меѓутоа, генерацијата југословенски амбасадори која заминуваше во 80-те години на минатиот век на највисоките дипломатски мисии и на која припаѓав со своите четириесетина години, заминуваше кога сите идеали врз кои почиваше федерацијата, со исчезнувањето на нејзиниот творец Јосип Броз Тито, тивко се губеа, остануваше само по некоја трошка од тие идеали, која најмногу се откриваше во неврзаните земји, кои веруваа повеќе во Југославија во тие времиња отколку самите нејзини жители во неа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Патот се прошири и за една минута Винстон стигна до изгазената патека за која му зборуваше девојката, една обична добиточна патека што се губеше меѓу шибјето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ се губеше во магла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дали е Бајазит во Скопје, убав свети Ѓорѓија, дали е Бајазит во тврдината? шепна еднаш Петре под веленцето, но за манастирскиот измеќар таквата важност истиот час се губеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Стрелката на часовникот до мене скока по секундите, го слушам отчукувањето, а потоа ми се губи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Са ноќ слушаш како доаѓа и се враќа, во еден ритам кој повремено ти се губи како ритмичното чукање на часовникот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја наполни лулата со тутун, ја запали и буден ја дочека зората гледајќи како ѕвездите полека се губат на небото, небаре тонат во некоја длабока, сина вода.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И така, кога мајка му не ќе беше дома, ја носеше Злата на таванот и застануваа крај огледалото, кое, како некој маѓепсник ги поземаше и тие се губеа во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нејзиниот шепот се губеше во шумот на брановите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Слезени, скриени, на другата страна, го очекувавме заминувањето на возот, сѐ до последниот пискот на локомотивата кој се губеше во далечината.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Штом ќе тргне две чаши, се губи... Слаб е на пиење...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во огромната челуст на тишината невратно се губеа притаени пцости, злокобно тропање на некакво железо, неразбирлив шепот и сѐ што не се слушаше, и сето она што сивите луѓе, го носеа под грло, зашто 'рбетникот на големиот организам на колоната беше скршен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Човекот подалеку од Езерото, полесно се губел во војни, порази, а овде секогаш преовладувал мирот и човештината.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Овие анонимни приврзаници на нивното дело, впрочем и ја спасија колекцијата на примероците од драгоцената флора и фауна на Езерото, во тие тешки времиња, кога за збор глава се губеше.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Да си го устроите духот со суштината и елементите на пропаста е уште една залудност, во која неизоставно се губи етичката дистанца и си ја прикачувате јамката на деструктивноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Трепери материјата на таа игра во која се губи кутриот летач но не се поредава во својот тетерав устрем.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Општата недоумица не е достаточна да се измени ликот на жената предизвикот на вратот „Во извесни случаи архетипот е штетен по...“ или: „Култот е органска материја не се губи – се преобликува“ и сл.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Земјата блада песот нејзин плиска пена леплива и бледа ко долго помнење меѓу студеното камено писмо на вечните куќи и нашата разбудена сладостраст додека се губиме во шумата обострано!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Наутро кога излегувавме на Бело Брдо тие веќе јаваа и одеа негде, се губеа и пак се јавуваа по висорамнината, а потоа, на некој знак што никој од нас не го забележуваше, ќе јурнеа прудолу кон реката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Дачооо, еј Дачооо... - одѕвива гласот на ноќната тишина и се губи низ планината. - Каде си, јави се...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се губи врската со времето кое фуриозно поминува, во душата настанува немир, судбината може да се пошегува на најсуров начин а осаменоста и тагата пристигнуваат со брзина на светлината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Преовладува сликата на стапицата во облик на безизлезен лавиринт, во кој нараторот постепено се губи придружувајќи се на црната судбина на Чанга од романот Времето на козите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Кучката Белка, се растрча, се гали, потскокнува, трча пред нив и некаде се губи, а лаеж нема..

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Молежливиот шепот се губи во болното офкање, замолчува, одвај се насетува неговото дишење и кога му се враќа свеста, тогаш со глас што одвај се слуша, тој пак моли, проколнува, пцуе...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Наместа врз него прелетува темната сенка на облакот и се губи понесена од ветриштата што лудуваат таму на височините.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Упорно, без трептеж гледа во магливата далнина и неосетливо се губи, ја совладува сон, клепките натежнуваат и некаде длабоко во главата искрат мисли на свеста: една дека мора да е будна, а друга - барем малку да дремне, само толку, колку за да ѝ олесни, да го истера сонот кошмарен и малку да закрепне, малку да спушти клепки дури да изброи до пет, само малку да дремне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со тоа пред мозокот се отвора целокупен обем на просторни варијации.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Значи, се губи опонирањето тука-а-не-таму, иако мозокот и понатаму настојува да ракува со перцепциите.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Високите и разгранети платани ја истураа сенката во жуборливите шадрвани во кои се губеше шепотот на верниците.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Беше тихо и пространо, сонцето грееше а далеку над Огражден се гонеа по прозрачното небо јата бели пувкави облаци. – Кај се губиш, Белич? – го наруши Мече прв молчењето. – Те барам толку време, а тебе никаде те нема.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Бродари. Полни со празвучна пена се губат. Дува, дува - ој, пронајди плута ли сурат над морската чума. Брановите само диво се љубат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Подзапри: сѐ што е кикот на облаци во буна бродовите, нужно, мора да го чујат. Но, само паднатите нема да изумат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред зората, тешка лунарната круна ќе падне врз трупот на мојата кума.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку само светилки ни горат непотребно, колку само прегрејана вода истечува непотребно, колку само минути и часови телевизорот е вклучен, никој не го гледа, радиото е вклучено - никој не го слуша, а струјата тече, неповратно се губи.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

По латински една белузлава женичка, малечка, топчеста, дебелка, како да се губи меѓу клупите и покрај високите топуци.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Седат сите околу масата, за децата, се разбира, нема место, тие се во другата одајка, го гледаат и го слушаат Димостена, а тој го држи лицето како кадро што почнало да се губи од хартијата и ги пушта своите така да се рече излитени зборови, кажувајќи за затворскиот живот и тоа го поминува само со десетина во кои се нагнетени пет шест и повеќе години.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дали се губи или некој друг створ ја презема?