Оркестарот пак свири и Данче пак пее. Само трубачот не ја крева трубата. Се дави во кашлањето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Луѓето почнаа да се дават и да пливаат, но тогаш голема бура се крена на морето и голем бран стана и нѐ понесе понатаму, кон брегот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Паралелно со нашата улица живееше, се давеше во грабливост и трешереше во претсмртен грч чаршијата - теснограда, безработна готова на детски бесмислености и ситни кражби.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Рацете му сноваат на трпезата и од тоа брзање му залетнува. Се дави човекот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го креваат месото од правта и само се борат, се растргнуваат. Се дават.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вработените се давеа во купишта на флаери, брошури и џебни книги расфрлани низ големата канцеларија.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Порази и победи со години славеле. Се шетале, се мердале, време не губеле.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Секој збор им бил ко боцкав трн. Без заби се апеле, без раце се давеле...
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
9. КИНИСАЛО МОРЕТО В РЕКА ДА СЕ ДАВИ - така е штом светот вртоглавица го фати, изместени вредностите и смешни ги прави и на жалните комендии им отвора врати...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
14. КОЈ ПЕЕ НЕ МИСЛИ ЛОШО - и кој пие зло не мисли, но арно не прави, па затоа грлест со својот глас пошол во таквото отсуство на мисли да се дави... љубовта е како кашлица - од луѓето не се покрива!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И колку што магарето напињаше со главата да се ослободи, толку оглавот сè повеќе го стегаше за гушата и почна да му влегува вода в уста и да се дави.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Неднаш забележија во реката човек што се дави. Човекот викаше за помош.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Поради сево ова, на многумина хетеросексуалци што се дават во брачните води хомосексуалниот мерак по брак им изгледа како ставање трн во здрава нога.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Живеат места озарени од зори, железни остатоци во воздухот, соништа обликувани од чекан, папараци што нѐ препознаваат, мостови што се дават во реки, часовници навиени за горе во Книгата на смртта.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Тогаш во поплавата на отровот се давевеме двајца - јас и пропаднатиот кловн Август Рицман.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа јас добро го видов на фронтот: додека траеше затишјето меѓу нас и непријателот, тие рикаа во шумите, се давеа меѓу себе.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
ДЕЛ СУМ ОД ТВОЈОТ СВЕТ, МОЈАТА УБАВИНА Е ЗАМРЗНАТА ВО ТВОЕТО СРЦЕ, НА ДУШАТА ТИ СПИЕ МОЈАТА ЉУБОВ, А И МОЈАТА БОЛКА И МОИТЕ СОЛЗИ НЕ ТИ СЕ ТУЃИ...
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Преку глава ни е од Германците и од небесниот град што се дави под облаци и од келнерите без кои шведската маса е бесмислена...
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Сите води на светот капетанот Џек го славеле: само името кога ќе му го слушнеле корабите в море се давеле. И пиел капетанот Џек.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Бил едем граѓански војна, дечиња мили, Мадрид во крв се давел, кога го убиле огнени сили Гарсија црното славеј.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
БОРИС: Цел живот мислев нови светови градам со чисто срце, со сета сила, орав и копав, нуркав и летав, со змии и аждери адски се давев и не слава за себе да крадам, а слава на родот свој да му дадам.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Се давиме ко кучиња, а и ноктите ни растат ко на кучиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кашлам, рипам, се давам: ми се тркалаат солзи по лицето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега се дават Ники и Усикова.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред нив се дават кучиња. 'Ржат, подојдуваат и се завраќаат со окрвавени муцки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се дави во солзи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Час се појавува, час ни се губи, се дави во вителот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се давиме... Никаде не се стои.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)