се (зам.) - извика (гл.)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Радо, имаш телефонски повик! - се извика Ружа од претсобјето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Часот траеше колку што беше потребно да се извикаат имињата на сите дечиња и да им се покажат местата во клупите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не сум ја прашал зошто секогаш само со левото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога е нервозен или налутен тато пали едноподруго цигари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тогаш мама вели дека е поздраво да се извика, одошто многу да пуши. Мама не пуши.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Леонард Мид“, одговори ноќниот шетач. „Погласно!“ „Леонард Мид!“ се извика шетачот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)