се (зам.) - милува (гл.)

Оф, Богородичице, Светлино моја во тагата, сум дочекала со домаќинот да се составиме, да сме си целокупни, на старост да си се милуваме и на челатта да му се радуваме...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пред вратата го пречека кучето Лиско. Лиско квичеше, мавташе со опашката, скокаше и се милуваше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја пропушти крај себе таа што немаше зрела ’рж во косите и ме поведе кон постелата уште топла од долга навика бавно и упорно да се милува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се милуваа помилувани од Бога, рожба чекаа...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)