се (зам.) - наведне (гл.)

Циљка се наведна да го побара шмајзерот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога се наведна да им подаде мени, во длабокото деколте ѝ ги виде градите. Мали и тврди. Под маицата не носеше ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Аѓутантот отиде до Ина, се наведна до нејзиното уво, а таа се закикоте.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така, среде грижите на нашиот секојдневен живот, невина и неподготвена, се наведнав над бубачката која дојде уништена.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како да клепнале пресилно од големата болка и веѓите се наведнале, се надвиснале, се стуткале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Момчето се наведна, зграпчи снег, па силно почна да го гмечи, да го меле меѓу дланките.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А јас мојата кама. Се наведнавме и се меркаме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се наведна, ја дигна покривката: од работ на нечистиот завој, месото на ранетата нога, долу беше натечено млако, темносино.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сите по ред се наведнаа над софата и секој го бакна револверот и камата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Знаеле, на обесвестениот видовник очите му биле мртви а кон обете слепоочници му се леела крв, зла како што рекле пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Накострешената фигура на Глигора заплашувајќи се наведна над чуварот и овој се посмали и стивна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се наведна крај себе и од покрај столот крена една најлон ќеса со хартии, која ја носеше со себе уште кога дојде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Неговиот судија или спасител се наведнал. И самиот веќе смирен, речиси и глув и нем, минувал со палецот на левата рака преку челото на старецот, барал и стискал додека не почувствувал мека гасеница под челото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа молчеше. Потоа се наведна. Не заради жолтиот цвет.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведна и ги склопи очите. Не опцу и не воздивна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведнав и продолжив во оној час кога низ проредениот дожд се спровреа првите снегулки кога, како да ја сожалуваат мојата осаменост и ненужност, повторно се огласија над високите покриви невидливи диви гуски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но тој сосема ја изненади кога бргу, со само еден потег, ѝ ја отпетла кошулата, се наведна, ја пикна главата внатре и почна да ја бакнува, да ја шмука и да ја гризе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тие покажаа кон соседната маса, кон налутениот кавалер на сувата блондина облечено тврдо и круто како во картон. „Знам“, се сети и се наведна. „Ништо полесно отколку да се опцуе еден мртовец.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведна кон него, син и испотен, шашлив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведнувам да нацрпам вода, да се напијам, ама штом ќе се наведнам, водата секнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Баждар позастана и љубопитно се наведна напред, кон чиракот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лежеше на смртна постела Ефрем Ефремов и вака им зборуваше на пријателите: „Се наведнав да се напијам вода од кладенецот, близу до лозјето мое.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Многупати ќе го фрлеше догорчето од цигарата, а, ако се наведнеш да го земеш, ќе ти ги подгази прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка ѝ ги избриша рацете од едно крпче, ја фати Ема за раменици, се наведна накај неа и малку ја подушка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жените се наведнуваа, се наведна и Роден Мегленоски, се наведна и Дуко Вендија, се наведнаа уште два-тројца старци и сите заграбуваа земја меѓу прстите и фрлаа врз моштите од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекале згрчени, мртвите од гроб копнееле по нивниот лелек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отишла и таман се наведнала да скине, кога гледа, двајца мажи тргнале да ја грабаат!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Овој извика некоја шифра место порачка во баџата на скарата и се наведна зад шанкот кај бочвето - и да го наполни бокалот и да ја испразни в уста маштрабата под чепот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе се наведнеш и го вадиш без никој да те забележи и тешко си му на тој што е пред тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каменот на тешкиот прстен беше згусната капка на моите зелени соништа од ноќта пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се наведнав и нацртав на влажната земја авион, а на едното негово крило го нацртав за спомен Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го сети тоа свое испраќање како стои тука во таа безгласна застојаност, и сѐ, што можеше да стори, беше да се наведне и да го подигне на своите раце тој свој малечок другар, што и сега почна да му ги лиже прстите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се принамести разнишувајќи ги колковите, се наведна, се фати за двата долни краја на футата и ја затегна до под колена, па ја замазни.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Застана, потоа од левата страна на мојата постела, се наведна, ми ја стави за визглавје нејзината десна рака, и само ме гледа, и само ме милува, гали.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се одлепи од тезгето. Му пријде прво на оној во износената туѓа облека и се наведна над неговата празна чаша.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведна. Се токмеше да чита, но човекот со испишани зборови на ќелавоста зина пред него.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој се наведна над ламбата и ја запали. Како да го стори тоа со врелината на својот здив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога Султана се наведна над лулката, виде во устата на Гоцета бело како бисер запче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ќе се наведнеш, ќе се исправиш и веќе војникот го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еленчињата се наведнале прудолуглава и туркаат назадгазум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Момче и девојка се гледаа вљубено, седнати на една клупа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Змија, се наведнал над покојникот Симон Наконтик, кикотливо старче; заради боцкавата муцка бил налик на видовникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И главата со руменото лице, како аловиот вез на нејзината невестинска кошула, се наведна да му бакне рака.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стврднатите нозе беспомошно барале потпир, почва по која ќе ѝ се избега на болката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Прво до добитокот! - рече па се наведна и почна да фрла снег лево и десно, правејќи пат кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Велко келнерот без да се наведнува, му ја турна со нога раката вплетена во еден превртен стол.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас пак се наведнав над листот, но со онаа напрегнатост на слухот, што траеше дури до муграта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја фрлиф секирата настрана и се наведнав над животното.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога пак ќе земеше Калија, например, да утлеисува, да го разгорува ќумурот во железната утија: или кога ја креваше жешката црепна вадејќи го врз пирустијата табакот со зелник: кога ќе се забревташе толчејќи со ќускијата слануток: или кога ќе се наведнеше полека и растреперено врз ковчегот со невестинската руба во кој сѐ уште имаше дел од чеизот, е тогаш, Бошко гледаше како шафранот од нејзиното лице станува божур, а белузлавите очи како трчаат од далечина и почнуваат да светат како жеравици.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ги отворам очите и гледам: над врвот од буките се наведнало сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Помислив да наберам и да сплетам венец. Се наведнав ниско, но не за да наберам цвеќе, туку да се поклонам пред сенките и правот на тие, кои тука распарчени останаа за навек...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се извртив да застанам така што да го засенам сонцето за да ми светне водата долу и уште еднаш се наведнав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Особено му беше тешко кога ќе требаше да се наведне да фати некој камен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ангелија... Седеше в претрупана полутемна одаја на железен кревет и имаше златникаво зелени очи. Ѝ го подадов писмото и се наведнав над леѓенот во чија вода некаква ситна бубачка очајнички пливаше во круг.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Погледај”, се наведна тој врз прстенот од ибн Бајко. „Ова е скапоцен камен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јаков Иконописец за миг подзинал од неочекуваното прашање. Каква стапица му готви Онисифор Проказник?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој миг таа застана, се наведна, крена едно листенце што не го беше настапнала, а се жолтеше со сета своја убавина и му се зарадуваа.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Над него се наведнале две сенки. Го прашале како му е. Им одговорил со офкање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога одблизу го видов сцрвенетото уво на Цанета, и не сакајќи реков: - Квак! Тој тажно се наведна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Знам, ти си за мене, со потсмешлива тага се наведнала; веѓите жестоко ѝ се извиле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Абре, аман!“ Тој дојде и се наведна над бунарот. „Вистина нема“, рече подзинат кога ја извади главата горе. „Нема“, реков пак јас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се плашела да се наведне над бедемите да не би да се види во езерското синило, во небесното огледало.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Липа, и земјата да се расплаче. Нејсе, се наведнав и сосила го извлеков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној ден што почнува со: „Каков срам и врз нив и врз мене, и врз нашата слобода, независна, неврзна држава...“ би можел да биде цитиран во целост, до крајот на пасусот, само да не е толку долг, а забелешката која следи: „се наведнаа, зедоа по една кисела слива, си ги закиселија непцата и скиселени исчезнаа“ се ретки примери на блескава иронија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се наведна напред и поврати изобилно на подот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малку ќе се навали наназад, ги погледнува преку мевот, а потоа им го подметнува врвот од чевелот под слабините и со него внимателно ги чеша. Но не молчи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога и јас си пријдов на себе, кога се подосознав, се наведнав и ги собрав парчињата од искинатиот портрет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Оној што се обидел да ги надвика уште лежел на грб. Полека заспивал. Се смирил како да се нацицал хашиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гледа Зоки: Лидија убаво си јаде, а тој мора да се наведнува од масата кон столот и не може ни залаче да земе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сигурно смрдам, си помисли. Сигурно секогаш смрдам и сите алишта ми смрдат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со крајот на окото виде како братучедот си ги оближува усните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Горе, кај забелите, тој се наведнал над котлето - лока ли, лока.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јас без проблем можам да се наведнам да си ги врзам врвците од чевлите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој се наведна и почна да бере.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа се наведна и почна убаво да го разгледува цртежот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Црниот Пандил Димулев клекнал и со дланка му ги спуштил клепките на покојникот, набабрениот јазик никој не можел да му го врати в уста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ајде, мила - рече една од нив, прва се наведна и се фати за носилката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На ова Гоше кивна, нешто му се измеша во желудникот, се наведна, се фати за устата со левата рака и, држејќи се со десната рака за газот, блед и разбушавен се стрча кон спачекот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги отфрли од себе дебелите волнени черги, се наведна над огништето, го распрета од синоќа запретаниот жар, фрли врз него пет, шест суварки, раздува малку и го остави огништето да чади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Понекогаш ќе се наведнеше и ќе подигнеше некој лист за да ги разгледува неговите жилички, под слабата светлина од ретките улични светилки.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Учењето добро врви... Новиот учител е добар.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сега ја собрав таа храброст и со немир го кренав капакот, го тргнав настрана, и се наведнав над длабокото. Долу светкаше вода. Господе!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
О'Брајан се наведна кон него, намерно доближувајќи му го истрошеното лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа во Винстон предизвика извесно матно сеќавање на нешто видено многу одамна на еден ѕид или на огласно пано - едно големо шише направено од електрични сијалици кое како да се наведнува и исправа, истурајќи ја својата содржина во една чаша.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бојан се наведна. Со едната рака го фати ножето од девојчето, со другата цврсто се зачепи за дрвениот раб од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Тој клеко не е за тебе. Ни тој, ни другите од селово.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште порано, ни сам не знам како, бев уверен дека тоа што се случи тогаш, еднаш мораше да се случи и итро се наведнав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Добро, не може да се наведне и да ги погали со рака ама затоа со ногата ги гали.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оној со факелот в раце се наведнал, другите се изненадиле: во окото на добичето се отворала огнена пупка, лилава, потоа бакарнозелена; и смртта имала свој цвет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се наведна, го зеде клучот, и за првпат во животот рече нешто што никогаш не имал кажано: оправдание.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги чекаше аџи Герасим службениците и чаушите, ама накитот од вратот и прстите на жената сѐ повеќе се намалуваше, и кога ибн Бајко се наведна врз дупката да види што се случило таму, пред очи му излета една белегзица право во рацете на воскарот, летна како оцет да испарува и ја снема.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Добар ден, - рече старецот носејќи го Роско в раце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Задушно, како во треска дишеше. - Тоа е, тоа! Се наведнав над него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Полицаецот го затвори шалтерот, се наведна над некои хартии и пишува, пополнува.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа повторно се наведна над креветот и нејзиниот здив заедно со здивот на другиот, испари во неговиот систем за дишење и го пренесе неверството во неговиот крвоток.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јосиф за возврат сам од себе се наведна во половината кон неа со поглед полн разбирање.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Денко, брзо! - викна уште еднаш и се наведна над стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И како и секој споулавеник што од дните на разумни расудувања крие во себе итроштини кои го бранат и му даваат сила во некои часови, смерно се наведнал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И телефонот вибрираше од треперењето што старецот го пренесуваше врз масата. Се наведна наднесувајќи се, зјапајќи во него.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Три пати подолги ми пораснаа прстите три пати посилно стегнав со забите се наведнав и го префатив вратот на твоите камењари за да те бацам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Паднаа стомните... се скршија а водата сребрена потече под копитата, под калта на која се лизгаа копитата на коњот, оптегнати наназад, коњот закочи во место, за да се наведне јавачот...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Полека чекорејќи, влезе во стајата и љубопитно гледајќи го коњот, го погали по јакиот врат, го повлече за ретката грива и му се наведна над увото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се наведнал крај една русокоса жена и, заедно со неа, се шета со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мирон се наведна за да види ( „ Ха, срце прободено со стрела!“) и не сфати зашто не се надеваше: земјата порасна и му се залепи за грб, небото падна ниско и го поклопи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Посува и поковчеста отколку што ја знаеше потсетуваше на стара и строга мома од литературата на деветнаесеттиот век и беше вистинско чудо зошто не креска кога говори туку има мек и по малку тажен глас натопен со збунетост. „Вистина е“, му рече. „Јован е на лекување.“ Отец Симеон се наведна гмечејќи ја допушената цигара со врвот на својот чевол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Не познавам никаква Марија. Дојдов да разговарам со вас за Јана.“ „Доктор“, се наведна Отец Симеон. „Ако ви е името Никола, сѐ ми е јасно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само белите усни малку набабреа задржувајќи долго душено кикотење. „Никола“ , викна и се наведна над белиот лик со танко црвено конче на обата краја на устата. „Никола, јас сум, Отец Симеон.“ Шверцерот и веселникот ли?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведнав и го каснав војникот за рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Славчо се наведна да го фати. Зракот се лизна и отскокна подалеку од него.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој се наведна, со двете раце ѝ ја фати главата на Билјана и нежно, од длабината на срцето, ја бакна в чело.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше луѓе на кои сум им правел добрини: сум се зазел дете да им влезе на работа, болен да им се излекува, да се оперира од најбашни оператори, лек да земе од најдобри аптеки, данок ако задоцнил да плати, да не се казни, сливи со ним да се наведнам да собирам, ако се стемнувало и не можеле да стигнат да ги дособерат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се исправа, се наведнува и долго ја држи својата уста врз устата на Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бојан се замисли. Се наведна, зеде еден камен и замавна со него по една бука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури и се наведна над работ од карпата, да види што ѝ покажува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Милицонерот ја спушти мршата после што и Едо се наведна спуштајќи го својот дел од товарот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа повторно се наведна. „Гледате дека не ги виткам колената.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Едниот ист дожд двапати паѓа. Небото се наведнало, до земја паднало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога си почина, се наведна, слатко се напи од водичката и ја избриша устата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога се наведна над полупокриениот човек, почувствува дека белата маска му пречи да дише.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се наведна, ги истресе од својата коса светулките што ѝ ги посипа Бојан, па без збор стрчна низ ливадата, се нурна во темнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И како што сум се наведнала еднаш така, од многу тежина беше сум... како да го кажам тоа, устата ќе ми се пострупи ако кажам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На Грдан се чини не му беше јасно зошто ја гледаше бело, па Горда се наведна поодблизу да му објасни, толку доверливо што шепотеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не можеше да се наведне за да си ги види градите, но прстот му шеташе по тој дел и ја најде напречната лузна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Кажи сѐ што знаеш“, пак се наведна агентот над него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ѕидовите во единствената нејзина одаја онемеа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мразеше да ги употребува рацете и мразеше да се наведнува, зашто можеше да го предизвика да кашла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се приближи поблиску и виде дека човекот, потемнет од сонцето, се наведнува надолу.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се наведнаа да видат подобро и просто не им се веруваше: па тоа беа две сосема малечки кутренца, малечки - речиси колку нивната дланка, кутренца со одвај отворени очиња, гладни, измрзнати, кутренца што цимолеа со слаб глас.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ме погледа така татко, ко лут, ко налутен и после наеднаш се наведна и почна да ми ги фрла спиците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сомнително вртев со главата. Не бев сигурна дали е тоа што го зборува вистина, или само една од неговите многубројни измислици.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некои се наведнале и на стврднатата петица под дупнатиот опинок нашле стара рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другата сенка промрори нешто нејасно и се наведна, останувајќи без глава.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уља се наведна и го подзеде златното дете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тап удар на земјата врз кивурот. Тој симна капа, кротко поттурна старец кој стои пред него, се наведна, насобра шепа земја и ја фрли во гробот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа се наведна да ги собира јаболката, дечишта дотрчаа и ѝ ги разграбаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соколе се наведнува и позема нешто, како да се колеба за дел од секундата, но раката намавнува и каменот чукнува во џамот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се наведна и повторно се почеша по глуждот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оди, оди кај твојот ранет за да не нѐ караат. Ајде, оди - и без да ја погледне се наведна и ја подигна носилката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Стој, рикна Кузман. Се наведна и ги збуца долгите прсти во меката земја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Но можеби вашите се послатки, - додаде, па се наведна и почна да пребира низ покосената трева.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)