се (зам.) - откине (гл.)

Утрото, беше недела, жителите на Потковицата отрчаа таму, каде што претпоставуваа дека нештото се откина од аеропланот и на Црн Камен најдоа голема бомба, колку еден вол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
До половина, од кај шилестото, зеленкаста а од половината натаму црвеникава, небаре `рѓосана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Аеропланот брзо ја прелета населбата и таму, кај Молитвена Вода, се откина нешто од него и тапо акна во ридиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да се откине, стана, се облече брзо и излезе надвор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Лесно, чиниш тивок ветрец, ја помрдна раката и таа се откина од челото и одвај со видливо движење се спушти кон десното, лесно се префрли на левото рамо и одново до увото на Циљка допре потулениот шепот на Мита:
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оксиморонот држен со цврста поетска рака, се откинува преведувајќи ја песната од брегот на вресокот на брегот на молкот, од вокалот до белинката меѓу зборовите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Голема бура беснеела во пустињата. Еден бедуин се одкинал од карванот и залутал, го изгубил патот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Арсо претпазливо ја гази сенката која не се откинува од стариот како да е фатена за неговите нозе и му пречи да зачекори пошироко.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Калија едно време стоеше без збор. Потем се заниша и брзо се откина од него, па се потпре на ѕидот: а ѕидот небаре почна да се лизга како пелте и да се рони како цветовите од смилјето што ги стегаше в рака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе им се откинеме на стражарите и ќе се фатиме, ќе се досегнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како да се откинам, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе потече ли еднаш водана, мислеше, ќе се откине ли таа од оној мраз, и ќе ја плисне ли еднаш својата сила во црнине копанчиња на турбината долу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Господи! ќе ѝ се откине на Пелагија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се откина од гранката сам, полека и несетено и остана во воздухот да лебдее така.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Беше зима и токму кога ја фаќав кривината, од горе се откина грамата снег и се истури врз камионот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
НЕДА: Не... Не... Не... Не, мили. (Отпрвин таа се противи, се обидува да се ослободи од неговата челична стега, да се откине од неговиот здив, но не успева.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Едно Босанче така ни се откина од рацете и трча право кон бугарските окопи. Трча и паѓа. Не го крепат добро нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)