се (зам.) - смешка (гл.)

На другиот, каде што седеа новинари и уметници, се смешкаа и кикотеа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Министри, шефови на партии, парламентарци, новиот словенски митрополит и надбискуп Франц Роде и нивните придружници и придружнички...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Додека татко ми му читаше што нашле археолозите за староста на Калето, Чанга недоверливо се смешкаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Си се смешкам и си велам: - Море убаво си молчиме ние интелектуалците, си велам и се плашам дури и да си ја чујам сопствената мисла.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На ова, оние кои беа на чело на промените, цинично се смешкаа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вујко ми се смееше. Што и да направеа, тој се смешкаше и вртеше со главата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тие зборови му значат дека ништо немало ниту може да има меѓу оваа девојка и него, сето ова е една измамена случајност, и нема полјакот зошто да се смешка така и да расправа после по комшилукот и по чаршијата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најдобро би било и јас да ѝ се насмевнам, да ѝ покажам дека ја разбирам, но место тоа јас ги спуштам очите и -о ужас! - гледам дека место мене ѝ се смешка некој друг, и тоа е мојот десен чевел.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А кога се свртува, тој гледа дека на меѓата над лозјето стои полјакот, лукаво се смешка и ја ниша главата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајсторот се смешка. Не, нема да заборави.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се испулува на двете страни. Сам е. Не, не е сам, тој стои лице в лице со неа, и таа му се смешка како да ѝ трепетат живи усните.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа се смешкаше мило на сликата, а црната коса ѝ паѓаше тешко на обете рамена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајсторот се подисправи и погледнува. Неговиот партнер се смешка најделикатно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стариот се силеше да се смешка лукаво, но неговите бели мустаќи, провиснати како шилци, ја поклопуваа студено таа насмевка, и само малите очи му светеа со некоја барана веселост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се смешка тој сосем поинаку отколку што би сакал јас, сосем неизвесно од мојот чувствен живот, ѝ се смешка за своја сметка, шеретски и дури безобразно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Висока - се извишуваше над сите. Раскажуваше нешто и чудесно се смешкаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Постојано му се смешкаше на Здравета, но овој не го есапеше ни 2,14 посто.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Велат дека сте писател... - се смешка.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Некаде од некој агол благодарно ми се смешка мојата Убава Книжевност, мојата невидлива Belles Lettres...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Лето. Сонцето застанато над црквата, Мајка му везе кошулка со распејани цветчиња, Тоа мавта со голите рачиња,се смешка, Гледа во сонот: две светулки го водат за раце и на бело ждребе го качуваат.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Го гледа Томета и му се смешка. Му се сити на Томета.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше чуден; само се смешкаше и повторуваше дека е можно да се врати човек назад, во минатото, и дека е можно уште еднаш да изживее еден ден кој веќе изминал, пред многу години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се смешкаше загадочно, како и секогаш кога сите мислеа дека сѐ е загубено, а тој исход чудесен наоѓаше, од ништо нешто сочинуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој само се смешкаше; одеднаш рече: „Луцијо, сакам да ти ја покажам таа светлина и таа музика; затоа те водам со мене“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
САЗДО: Имам. Но таа нема со мене такви проблеми.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ЛЕНА: (Задоволно се смешка.) Имате ли мајка?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Се смешка: „Лицето на секој од нив е лицето на мачната тишина“...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој само тоа и го правеше - задоволно се смешкаше и како маче се подместуваше за да биде почешан на вистинското место.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Ха, ха, - рече Претседателот. А Змејко мислеше: кога си ваков, без ниедна трошка сигурност, и кога неа си ја загубил толку евтино, како овој тука, тогаш не ти останува ништо друго, освен да ги повторуваш зборовите на другите, да ги повторуваш нивните движења, да чекориш како што чекорат тие и да се смешкаш вака проклето изгубено, а смеата да ти е сѐ друго само не смеа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Прислужникот стоеше и се смешкаше на прагот како да не му се сакаше да си појде. Арсо за првпат го гледа ваков.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Скокнува од креветот, стои исправен во недоумица и виновно се смешка на себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Овој бутик никогаш не го прескокнуваш, мила моја. Цмок!“ - двајцата се во гардеробата метар на метар, тој се смешка, таа се кикоти, се скокоткаат - цмок, цмок.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа притаено се смешка; уште еднаш ја сочува негибната својата тајна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лежам така, телевизорот веќе и не го исклучувам. Понекогаш се будам ноќе и се смешкам: од аголот на собата ме гледа празниот екран.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Да, ние сме онаа земја во војна - велам. - Жал ми е - вели љубезно и се смешка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа е како дете радосна затоа што не го најде она што го бараше.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој притаено се смешка; не ѝ дозволи да му избега со нејзината тајна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Беше ангелосан, необично, тивко, среќно се смешкаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Марин Крусиќ стоеше со главата надолу, а пантоланите му се надуја под мевот, но тој сепак беше моќен и моќно се смешкаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ербап – способен, итар, финтаџија... суперинтендант – домаќин у зграда. Живее муфте без да плаќа кирија, а заузврат ги собира чековите, мења сијалици, им се смешка на сите и те риба ако пуштиш гласна музика.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
„Може ли да влезам?“ Докторот се смешкаше на прагот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој пакосно се смешкаше и уште од далеку ѝ рече: - Не плаши се, невесто!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Двајцата побратими задоволно се смешкаа, пушеа и пиеја кафе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На минување го забележа Мартина како на сон нешто се смешка толку мило чиниш сѐ во животот е убаво како песна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мајка му се смешкаше, но кога еднаш наѕирна во садот во кој ги чуваше колачињата, виде дека се тие преполовени.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„На Руската плажа?“, прашувам јас. „Токму на неа“, вели тетин ти и се смешка како победник на кого воопшто не му е важна победата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели облеката не го прави човека?“, ми се руга татко ти со некои мои излитени зборови што којзнае зошто ги присвоил, и шашливо се смешка, како да смислил којзнае колку голема шега.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ме слуша како ѝ кажувам дека е шмизла и легнувам да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Нешто си се смешкаа меѓу себе, а јас, иако не слушам низ нос, не можев да сфатам за што станува збор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По петнаесетина минути Ѓорѓија знаеше скоро сѐ што треба да се знае за неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој ѝ вели „мерси“ и се смешка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дробејќи ги во своите муциња и гледајќи дали има уште, тие се смешкаа сѐ додека не ги надуја мешињата.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Фреските имаат уши. Гледај ги светциве. Молчат. Се смешкаат. Сѐ им е јасно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И сите грдо и наместено се смешкаат и тивко го влечкаат својот очај зад себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А тој, со тешката чизма удира на младите стебла, се смешка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден ден видов дека некоја друга Ангела како ја бутка количка од која ми се смешкаше девојченцето.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Џебов ми е ужас. жениве ќе ти се смеат зад грб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Мммм“, реков со гримаса на апетит на лицето. “што има за вечера?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги прислушкуваат сите разговори и потоа ти се смеат зад грб. Епа, нека се ебат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Гласот ѝ стана мрачен. Веќе не се смешкаше. што можев да кажам?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Морам да го направам ова.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зошто се смешка оваа? што е толку смешно?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ја поттупнав по раката и светнав со насмевка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Милиционерот се смешкаше, дедо, ми исто така, но беше малку поблед одошто е вообичаено и изгледаше многу уморен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)