се (зам.) - стиши (гл.)

Облаци златокоси, дождови темнооки, Таги мои извишени, ноќи најглобоки, Што ми бегате штом ве иштам Дури лелекам, дури пиштам Од болки-додолки, од маки мартинки, Штом се стишам кога дишам Темното штом го рисам, За да светнам и да летнам, Како птица небесница, пеперуга златница Како миризлива стих-латица Како ѕвезда крилатица?
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
И одеднаш крај. Се стиша музиката и грмна силен аплауз.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Овој пат беше сигурен дека музиката доаѓа токму од собата на Рада. Звукот нагло се стиши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму сега пред малку се стишија топовите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Азра се поднамести и почусвствува меѓу усните густа тегава течност, а веднаш потоа устата ѝ се исполни со тврдото месо кое не можеше да се смири, кое играше во ритамот на празнењето што пред неколку мига започна во анусот на нејзината постара пријателка, но и продираше навнатре отворајќи ѝ го грлото како кога од голема жед во отворот се истура полна голтка директно во жарот за да се загасни, да се стиши.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Пссссст…” се развлече уште еднаш во предавалната и сѐ се стиши, сѐ потона во длабок молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најпосле, еден ден се стиша гласот на породилките: се породија, речиси сите три во исто време.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Рози побрза кон него и го намали пламенот под него, и ѓезвето се стиши во рамномерно и умерено филтрирање.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги ставив, и да видите - сѐ се стиши околу мене, веќе не ги слушав козите како брстат лисја, не ги слушав цицингарите по блиските угари...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Немој да се тепаш! - тоа секогаш особено го потцртуваат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така притаен, божем спијам, наслушнував: влезната врата се затвора; се слушаат чекорите на мама - “Цап - цап -цап - цап!“ како малечки чеканчиња удираат топуците; тато не се слуша; со меки ѓонови се движи како пантер.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога сите шумови се стишаа, срипав од постелата и брзаница ги извршив сите утрински задолженија. По ѓаволите!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога се стишија козарите, градоначалникот со одбрани зборови и смирено му рече на Чанга: – Ве очекувавме порано.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)