Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
— Биди барем храбар, го куражам, секој мора од нешто да умре.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)