Во овој прекрасен пролетен амбиент обрабен со толку расцутени црвени рози се чини необмислено секое објаснување за потребата покорно да се исчекува неминовноста, што толку грдо нè притиска и ги празни просторите на надежта, или поточно, ги населува со поспаните ѕверки на меланхолијата, на отуѓеноста.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Секое објаснување од дедо му што одеше понатаму од настанот со ајдутинот Велко, беше како одење низ магла.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)