си (зам.) - чуе (гл.)

Молчи. И молчи велам, ти снебиден веќе за туѓи очи, молчи, над својата малечкост питома заспи и мисли лош сон си сонил, лош глас си чул, ти не си тој што може друг да си и да не се плаши.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш си чул. Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твојот пород, ќе те убијам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
По волната одам каде што се стадата. Си чул, белки, ние тргуваме со восок и со волна. Ја носиме по Виа Игнатиа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си чул ли некогаш за Јохан Гутемберг, еден германски златар? Не си чул, сигурно.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мора да си чул, само се правиш на удрен како секогаш, ибн Пајко ефенди!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еве сега, во нашево маало, може си чул, од вчера и чума се јави, а тоа е мала казна за сите нас што го трпиме меѓу нас овој грешник.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- А, си чул ли за странците, а? - праша. - Да. Шумарот кажа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Знам што си чула, вели, не се навредувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А си чула ли - ми велат дека кај нас гостува ДИЏЕЈ познат Појди флаери се делат па веќе целиот град дозна Ги прашав: Што мислите колку човек знаење треба да има за пирамида да направи една?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
- Не е можно да не си чул за мене, - продолжи момчето упорно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Зар до сега не си чул? Тоа се диви петли. Тука има и диви кокошки - му објасни Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)