Собата на вокалот Е во која страдањето се поставува над сите знаења на светот („Не е од големо значење знаењето со кое ќе се здобиеш, туку знаењето кое ќе го изнастрадаш“) претставува „книга на болниот“ во која се бележи поетовиот обид да се преименува себеси, да се допише и дообјасни, да се дефинира како „развеано евангелие на немирот“.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
На моите долги прошетки покрај рафтовите, продолжи тој, во средбите со книгите, (имајте предвид: на овие катови се пренесени речиси сите знаења што им пречеле на некогашните поробувачи поради идеите застапени во нив) се среќавав и со таа веќе спомната вечност на вистините.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)