сѐ (зам.) - му (зам.)

Сѐ му дал гостод, ако е к'смет да доживејме и да му а дада со сѐ срце ... A после, на Толето ќе ми останат обата мала да има на шо поарно да си живее".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Накачил еднаш црна Арапина, накачил горе трло Ѓурчиново: „Дајте, овчари, јагне печено, јагне печено, уште сугарче, пресна погача од невеста месена, вино црвено од три години, лута ракија - препеченица“. Овчари кротки сѐ му дадое.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ му се виде слично како на сите беговски кули.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На лицето кое се решило на преживување пред сѐ му се потребни лични документи. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 173
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се наоѓаше повторно во Министерството на љубовта, каде сѐ му беше простено, со душа бела како снег.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Втората, уште погруба, ја крши Ондин, кој сфаќајќи ја оваа забелешка преминува од вербални на физички удари, и јавно, пред камерите, ја казнува девојката, однесувајќи се како личност со не само неограничена лична слобода, туку и како некој кому сѐ му е дозволено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Првата ја крши девојката која одбива да се преправа и му упатува на Ондин забелешка надвор од зададените рамки реагирајќи на неговото позерство пред камерата.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во мислите Никодин пред себе гледаше куче пуштено од синџир, но ракијата веќе му го беше заматила умот, така што после петтата сѐ му беше полно и рамно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Политичарот може да функционира само како иманенција - поразен или победник, додека уметникот го опишува случајот творејќи го својот артефакт, а мудрецот едноставно го врти грбот и си оди, сѐ му е јасно однапред, едноставно го боли и за бабуните и за политичарите и за уметникот и неговите трауми. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 26
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како да меси тесто, темницата на сѐ му даваше поинаков облик.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Најпосле нашол некој младич кој по сѐ му личел на ангел: бил личен, убав и со чиста душа. И го зел за модел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сѐ му личело нему што ќе направел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу време стојал Силјан на суво фатен на штицата и сѐ му се чинело оти се носи на море.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сѐ му се врти, а на оската од вртелешката стои омајниот насмев на убавата кукла на Добре, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Готово е, наеднаш попушти и сѐ му стана чудно и обично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На Зоки сѐ му се допадна овде.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мисли Зоки, мисли, и одеднаш сѐ му станува јасно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да, сѐ му беше јасно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сѐ му се гледа на лицето, сѐ што сака да каже на лице му е напишано.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ му е убаво, а на убавото сами очите ти бегаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ му е сомнително. Ако му докажуваш, уште повеќе се разлутува. И си зборува штогоде. 228
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои палеа сулфур за да пробат, а некои викаа: Глупости! Варџијата Оруш постојано пиеше и сѐ му беше рамно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)