И Митра ѝ се довери на Доста. Сѐ ѝ изнакажа, каде и што има, што сѐ работи, што сѐ мисли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пиењето ѝ помагаше да заборави. Сѐ ѝ стана безразлично.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Знам , знам.. – прошепоти Трајанка тивко, сѐ ѝ беше јасно...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ова беше новиот начин на изразување на вечно незадоволната Ружа на која сѐ ѝ недостасуваше.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Сѐ ѝ беше измешано во нејзината глава, за која не беше сигурна од тешкото вино - каде вистински се наоѓа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Јас ги видов и сѐ ѝ кажав.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сѐ е добро, сѐ ѝ е токму на Тања, само нема другарчиња со кои може да си игра.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сѐ ѝ беше смешно.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Господи, што сѐ ѝ претстои, што сѐ ја очекува нејзината нежна, малечка, кревка Ивана!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)