ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Далеку од тоа дека изумира, таа практика си живее, а уредниците на ТОНИ со своите културни преференции сведочат за нејзината натамошна виталност, токму кога тврдат дека традиционалната геј-култура веќе не е релевантна за нивната генерација.

Зашто, нивното уживање да наоѓаат настрано значење во културните предмети што не ја прикажуваат експлицитно хомосексуалноста, а кои не ги создала отворено геј-култура, рекапитулира една претстоунволска геј-практика на настранување на стрејт-културата – односно, ја призива и ја репродуцира геј-културата „во класичната, универзална смисла“.

Кога лобираат да се сфати колку „навистина настрани“ знаат да бидат некои културни икони што не се бележат како „отворено геј“, текстописците на ТОНИ покажуваат – не сакајќи, и покрај нивната увереност дека се креатори на трендовите – баш колку им е архаичен моделот на геј- културата.

Со други зборови, предмет што прави преглед и испитување на материјалите врз кои геј- мажите (и поединечно и во групи) изградиле заедничка култура или заеднички култури, исто така ќе биде и предмет што ќе ги иницира студентите, и оние стрејт и оние геј, во културната практика на машката хомосексуалност, до оној степен до кој таа практика се состои токму од споделувањето и испитувањето на таквите материјали.

Уште поважно е што ќе илустрира како машката геј-култура преку таа практика произведува состав од пресудни и длабоки преобразби во констелација на главнотековни вредности – вредности што имаат врска со сексот и со родот, но одат многу подалеку. 8 СТРАДАНИЕ КРАФОРДОВО Милдред Пирс, филмот што го режираше Мајкл Кертис и за кој Џоан Крафорд доби Оскар во 1945 година, е култна машка геј-класика.

Но, тие примери на геј-култура, кои ни ги ставаат пред очи за да им се восхитуваме, изгледа, се состојат токму од новите дела што почиваат врз настраниот живот или барем што искажуваат настран сензибилитет, а што во секој случај ги создава актуелната жетва на настрани уметници.

Таа практика на промена на начинот најкарактеристично се остварува и има најголемо дејство врз гледачот кога се нагласува, како што обично бидува во бродвејскиот мјузикл, со самата ненадејност на преминувањето од еден начин во друг – на пример, кога исполнителите, кои изговарале обичен дијалог, наеднаш, без претходна оркестарска придружба и без никакво друго предупредување, ќе заорат песна.