таа (зам.) - сенка (имн.)

Која е таа сенка од сите наоколу што ја избрала, кој е тој што го пуштила да ја дели сенката со неа? Или е можеби сама?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во таа сенка се одгледуваше змиски отров, без граѓанството, самото општество, било кога да добие шанса да приготви антисерум за времето кога ќе треба да се браниме од отровот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Стенка. Штом умираш, те напушта, Таа друшка немушта. Таа сенка.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Кога се сврти за да види од што е таа сенка, Даниел се сепна од необичноста на лицето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во мене татнеше: таа сенка е грев на минатото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некој рече дека ја видел таа сенка на ѕвер или на арамија: бегала кон нагорнината на ридот зад урнатиот манастир.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе се тетеравел со отворена уста и без здив (со секоја воздишка ножот самиот од себе подлабоко се забуцувал в месо) и со цели стапалки, тврдо, несмасно, удирал по земјата, врз која, божем таа се ниша под него, со повремени ширења на рацете се обидувал да сочува рамнотежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сенката му се сопнувала по нерамнини. И токму таа сенка како да го задржувала да се оддалечи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болниот од жолта јанѕа со ѕвечави заби раскажа дека некоја сенка со ѕверско тргање му го грабнала парчето месо во кое и не загризал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мене татнеше: таа сенка е грев на минатото.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги поздравив, му честитав на Карамба-Барамба на вратената сенка и појдов да легнам во колибата. 6.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Нека дојде Карамба-Барамба со мене и нека види: негова ли е таа сенка или не е...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме праша: - Што е тоа? - Палјачо, - му реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Карамба-Барамба, - реков. - Таа сенка не заслужува да оди зад тебе ни пред тебе.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Тогаш таа сенка е моја, - рече Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Појдоа со нас и сите други од селото, дури и дебелиот главатар со низа празни конзервени кутии околу вратот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тоа беше нешто од школо, некаков енграм втиснат во нас, макетонските говеда што (во шарен месарски пресек) во ова балканско трло (месарница/касапница) питомо го чекаат тој жиг на мракот, таа сенка преку очите што нè прави вака тапи и моронски резигнирани?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)