Полесно е само поради таа сигурност дека сакаш и си сакан.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Зарем сакаше нејзиното дете да не ја почувствува таа закрила, таа сигурност, што во пресудните моменти во животот ја дава само таткото?
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Да, заборавивив да спомнам: поигрувањето на прстите ме потсети и на она предупредувачко лулање на гранките и одвај чујното шумолење на лисјата но на онаа надворешна редица дрва во честарот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Паметам само дека помислив оти тоа тресење на прстите може да биде обид да се омеѓи просторот на сигурноста во моментите кога загрозувањето на таа сигурност станува очигледно.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Еден човек, чувствувајќи ја таа отцепеност од постоењето, една вечер очајно си зборува самиот со себе: “Се чувствувам како да сум во шише.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Проучувајќи ги луѓето, го констатира следното: оние луѓе што прават долги чекори - се сигурни во себе, цврсти, решителни, енергични; таа сигурност им дава полетност, ги тера бргу да одат, да го грабат патот, да го освојат просторот, да стасаат што побргу до целта каде што тргнале;
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)