Ете, и тоа е наша задача, реков, да ја негуваме таа питома разумност...
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Притоа во онаа моја последна реченица посебно бев нагласил дека спомнатиот наш разумен предок всушност уште тогаш се заложил да се отфрли неконтролираната моќ и да ѝ се пријде на вистината со добриот збор, со учество на секој поединец во создавањето на таа питома разумност.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не бидете лакоми по таа питома свежина!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)