таа (зам.) - свој (прид.)

Што ќе стане утре со Анѓа, ќе ги реши ли таа своите здравствени проблеми, ќе ја добие ли пензијата, никој не може да каже.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Конечно се постави прашањето, зошто сите тие луѓе благовремено не прозбореле за сеновитите страни на своето минато, туку чекаа во јавноста да се појават документи што токму двократно ги обвинуваат - не само за докажана соработка со тајните полиции, туку и за прикривање на таа своја дејност - и на тој начин им товарат на грбот морален товар поголем отколку оној што ќе го понесеа навремено самите да излезеа во јавноста со своите вистини.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Исто така, таа својата катекса со детето подобро може да ја ограничи на мајчинските чувства кога нејзините потреби како сопруга се задоволени од страна на сопругот.* Овде нема валкани зборови за полниот однос, дури ни за „примарната сцена”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не се лаже. Не. Ги познава таа своите деца. Добро ги познава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Неподносливи огнови: од неа никогаш и ништо не измами весел извик... За сѐ имаше таа своја забелешка. За сѐ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Околу пладне, кога сонцето беше највисоко на небото и кога горниот слој на снегот малку беше омекнат од неговите зраци, Бојан презеде потфат во чиј успех ни за миг не поверува, но нешто однатре, појако од неговиот чист разум, го гонеше во обид да ја провери таа своја замисла.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во таа своја занесеност почнав да се интересирам за нивните манири.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
При таа своја посета на зетот и ќерка си Севда.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можно ли е, заради таа своја проклета Партија, да не ми дозволи да прочитам една љубовна песна, во која само ќе ја опишам косата на љубената, под сјајна месечина?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бранев таа своја сопствена митологија, која учеше дека е можно да читаш без да ги научиш буквите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Разложи ја таа своја намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Задржи се малку повеќе на секоја поединост: какви биле твоите размислувања во тој момент; евентуалните желби.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не жали ги зборовите; хартија има доволно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Што му е на детенцево - ги праша таа своите другарки. - Не знаеме.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И во таа своја мечта верувавме. И верувавме во надежите. Тоа ни остануваше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Срцето ѝ се стегнало кога за трагичната вест, за смртта на таа своја другарка прочитала и во весник.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Долго чекав одново да ја изговори таа своја желба, а потоа јас го потсетив на неа. „Се плашам,“ ми рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш зборувавме за стравот, и за толку многу други нешта; минувавме денови во кои, како што ги испитувавме нашите тела, како што ги пребарувавме телата откривајќи од каде толку љубов токму кон тоа тело, така си ги пребарувавме и душите: сакавме да знаеме што значи за мене, а што за него, болката, и што значи задоволството, се прашувавме и потпрашувавме што е љубовта, а што неверството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Турција не може да ја зачува таа своја провинција без содејството на месното жителство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Секој човек, длабоко во својата душа, жеднее да биде спасен, да биде откорнат од самата несовршеност на својата човечка природа, та душевно и духовно да се издигне над стегите на материјалниот живот во кои е окован токму од таа своја човечка природа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се извиши во ноќта како проклетство, како некоја негова глад, како тагување заради таа прогонетост, таа осаменост, беше една потиснатост, во која остануваше секогаш на дното, ја поднесуваше без секакво дробење, а сега си ја викна таа своја безизлез, тоа свое беспаќе пред уште едно стемнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ниеднаш не беше свикнат да не мисли на ловот пред тој да биде уловен и сега се чувствуваше некако празен од таа своја помисла.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Полетуваше по неа, полн со топлината на таа своја тивка игра, во која потреперуваше и некаков безшумен лет на преперуга, некакво бело танцување, и некаков безграничен устрем на галеб, во таа бес тежинска собраност на сѐ, што постоеше од него, само во тој поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Би се зачудил секогаш на таа своја постапка, но сега тоа беше токму тој, со она лебдење во својот поглед, и ја стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога би било некое питомо живинче, - мислеше сега, сосема слободен и како избеган од некоја стапица во себе, наеднаш наполно лесен и радосен со таа своја ослободеност, - кога би било некое питомо јаренце, мислеше, што си го израснал самиот, тогаш е нешто сосема поинакво и тогаш сигурно би можел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кутнатиот беше тој, и сега требаше да продолжи да оди и да си ја скрие, да си ја засолне таа своја кутнатост во колипката на неговата пилана, и тука повеќе никој и со ништо не можеше да помогне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И се понесе пак во таа своја распнатост меѓу лакомата, ненаситна пила и дебелите трупци, секогаш ни за еден милиметар непогрешиво присутен токму на она место, каде што беа неминовни неговите раце, а само по малку веќе отскокнат на другиот крај, постојано во срцевината на сите тие мигови, непроменливо, исто како овој незапирлив писок на машинеријата, со секое делче од себе, со секоја мисла, тука. Тоа траеше цела една долга зимна ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека не успеваше ни да си поверува во таа своја мисла, неговото тело наеднаш се најде опсукано и цврсто стегнато во змискиот допир на онаа незаборавна слика кога забот просвире за влакно веднаш над неговото колено, и сиот се изви.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само додека го хранеше своето мало срнче, или додека го упатуваше во некое ново откривање по неговиот свет, тој забораваше на сѐ друго и ѝ загубуваше за некое време дира и на таа своја тага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Волкот продолжуваше дури и да раздразнува со тоа свое останување, со таа своја валкана предизвикувачка храброст, и со тоа свое тврдоглаво чекање кога - тогаш тој да му падне меѓу неговите секачи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Денес, додека чекореше напред, сам по белината, и додека ѝ се радуваше на таа своја самота, тој можеше добро да сфати што е тоа во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И наеднаш тој сосема добро ја виде таа своја куќичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Место сѐ друго, се прибра, притивнат, и веќе свикнат на таа своја притивнатост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Помислуваше: да се залета право спроти овие очи што го бараат неговото живо тело и да ја разбие таа своја глава во ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа неочекувано забрза, како да го совлада желба брзо да се отчепи од таа своја должност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Поистоветен со Едното, како политичка пракса и државен амблем на таа своја состојба, со поразот на тоа Едно губи целиот народ - БИДЕЈЌИ НЕ ДОЗВОЛИЛ ПОЛИТИЧКО КОНСТИТУИРАЊЕ НА СВОИТЕ ОПШТЕСТВЕНИ ПРОТИВРЕЧНОСТИ.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Таквите личности, и самиот знаеш, се вљубуваат само еднаш во животот и до крајот ѝ се верни на таа своја љубов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Како можеше Хелвиг толку долго да ја крие од неа таа своја друга личност?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Молчи змијата, Се таи. Си го знае таа Својот пат Над планини И мориња.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Трошчејкин не е господар во таа своја измислица и останатите од другата страна “реалистички” фигури на гостите (во авторската ремарка се дава директно укажување да се спушти во тој момент меѓу двата плана на личностите полупровидна завеса), почнуваат да се претворуваат во болни марионетки, во “свински муцки”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И така, Мајка на чуден, необичен и напати мистичен начин, ја одржуваше, ја задржуваше во себе, ја ширеше таа своја италијанска пролет како единствено среќно го­диш­но време на нејзиниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Речи им таа своја инвазија да ја одложат за утре“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа својата радост ја плати со вечно тагување, приврзаноста - со исчекување и страдање. И, ете, сега го загуби и синот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Брза зашто сонцето се навали над високата плаиина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па тоа се два-три грста зрна што ги истрив од класјето во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Беше, наспроти Чаплин, Форд, Роселини или Хокс, прилично невротичен, и не му беше лесно таа своја нервоза да ја наметне на целиот свет.“ Франсоа Трифо (Francois Truffaut) Margina #21 [1995] | okno.mk 31
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Којзнае само од каде ја позајми таа своја нова насмевка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не сум сигурна, но не верувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И седењето во застаклен сад веројатно претставува некоја работа".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Нели реков пред малку: и по толку години тој сè уште паѓаше удолу, и за жал отворено се беше помирил со таа своја несреќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или немаше сили да му се спротивстави на паѓањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина беше штедра во понудата, особено по мажачката со Анатолиј, но во таа своја игра не би се рекло дека одеше докрај.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Веројатно ја доживува таа своја работа како најголем пораз, после она наше заедничко пораженије во Русија“, му го истураше некому својот горчлив гнев или очај татко ти, а јас се обидував да го смирам: „Добро, Семјон, секој е должен да заработи за леб.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да се огради од нив. Или се плашеше од евентуална стапица?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Навистина ја злоупотребуваше таа своја способност да се оддалечи од туѓите зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Читаше дека доста луѓе со таа своја биоенергија направиле чуда исцелувајќи и такви болни од кои медицината кренала раце, за кои немало лек и спас.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- И јас сум слушнал дека учеле за команданти и комесари, ама, изгледа, во таа своја ука заборавиле да бидат луѓе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сакав да го прашам дон Хуан за тоа и со мака се обидував таа своја мисла да ја искажам на англиски, а тогаш се сетив дека тој не зборува англиски.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во кратката проза “четири циклуси” тој дава преглед на четири раскази: еден за град што го опседнуваат и бранат храбри луѓе (Трои од Хомеровите пеења); друг, приказна за враќање (Одисеј се враќа на Итака); трет, кој претставува варијација на претходниот и зборува за потрага (Јасон и Златното руно, Триесетте птици и Симург, Ахаб и китот, Џејмсовите и Кафкините ликови); и последниот за жртвување на бог (Атис, Один, Христос).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа Борхес заклучува: “Има четири раскази.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во текот на времето што ни преостанува, ќе продолжиме да ги кажуваме, преобразени”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во збирката песни Златото на тигровите од 1972-та, Борхес напиша една доработена верзија на таа своја рана поетика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа се машки работи, нека си го пишуваа таа својот роман и ништо друго од неа не барам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што му е на детенцево? - ги праша таа своите другарки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)