Туку него, откако како лимон го исцедија во истражниот затвор и му изнудија такви признанија за кои ни во најлош сон не си замислувал дека ги заслужил, едноставно - а што значи без секаква пресуда - го префрлија во статуционарниот и институционален затвор на периферијата од градот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Бидејќи поради строго конспиративната дејност на атентаторите сведоци тешко можело да се најдат, такви признанија за меѓусебните врски и конкретни динамитни акции се добивале од самите гемиџии.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Напротив, тоа е попрво зашто конкретните стереотипи што мислел дека ги застапува мојот предмет, ете, случајно беа во споротивност со гордата и „позитивна“ слика на мажественост и достоинственост што тој ја имал за себе.
Ете на што мислел Џон кога рекол дека стереотипите даваат „искривен впечаток за геј-мажите во Америка“: тие не разграничуваат помеѓу сексуалноста и родот, не ја разграничуваат машката хомосексуалност од женственоста, не го признаваат постоењето на геј-мажи што се однесуваат и изгледаат стрејт, не ги издвојуваат тие мажи од нивните деградирани, женствени собраќа и не им ја овозможуваат општествената угледност на која полагаат право со својот многупофален родов дострел.
До такво признание, всушност, тешко се доаѓа.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тешко ли ти паѓа едно такво признание?“
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)