Ете, со таквото свое однесување, самата ги удри темелите на невообичаениот почеток на нивната заедничка живеачка.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Му беше срам од таквата своја одлука, дури и пред адвокатот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Жената го води таквото свое маже и жедно преку вода и неудавено во бунар...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Таквиот свој статус, единствени но само формални стопани на Потковицата, и статусот на Потковицата, неподелена, Акиноските го задржаа до 1593 година.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И почитуваниот Богдан Јанков имаше еден таков свој континент, делче на светот што само нему му припаѓа и за него е непроменлив: ја одржува мекоста за нечујно чекорење меѓу проѕирни габери, бресилки и дабови, и за негово лежење, детски, ничкум, со чело на синкав мов, под јата златоперки, или жолтавки, или саријасми, како што одамна со туѓ јазик се викале денес се сосема ретките и скоро заборавени преселни птици, по боја и по необичност блиски, поточно слични на парче сонце.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- И сега, гледајќи ја Циљка, се потсети на едно такво свое стоење скраја од патот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)