Погледни ја мојата свилена кожа, раката како да те допира нежно без да те повреди! – рече старецот, допирајќи го Еразмо со грдите збрчкани раце.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Среќа е еден убав збор, мисла која те допира оддалеку... копнеж кој те буди наутро...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Кога ќе те допираат лутите снегулки по лицето и немоќни ќе се топат пред твојата убавина.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Снег, снегулки паѓаат, те допираат, воскреснуваат врз голата кожа..., сон одземен, изгубен од сите заборавен ѝ се враќа на земјата.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)