Кој кого да сожалува во нашата родна земја која мораше да се сака и кога те убива, но заробена од самата себе поради грешниот ментален склоп на некоја глава, со невидени параноични последици за невините луѓе.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Зарем не се рекло дека родната земја и кога те убива, не ѝ посакувај зло.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
-„Додека секоја секунда полека те убива во агонија прашуваш кој е виновен?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)