тебе (зам.) - буди (гл.)

Еден глас само, меѓу сите други, може да вознемири: тоа изоче, утрово што слетало на твојот прозорец, та тропа, та пее па гласот негов во тебе буди сеќавање на тешки понижувања и бол: едно тоа само, изочено знае, залудно и со денови како се мачело колвејќи да го одврзе јазолот заврзани меѓу железните шипки и пролетта.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)