Пеј, Велико, пеј, ' ми вика Уља, Смилјанине, лудо дете, пејам, смил ти појас половина, пеј и играј, Велико, ја слушам Уља, сен ти лудо убавина, велам, што ти лице повенало.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој нема повеќе да го гледа тажното лице на сестра си, за која се пее во селото: “Крстанице, мори, млада невесто што ти лице, мори, овенало како платно, мори, небелено...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Минаа петстотини, илјада автомобили, и нешто имаше на сите тие лица.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)